Boot gepoetst, iedereen moe en voldaan. En toen bleek iemand toch succesvol (mijn filmpje was mislukt) de finish te hebben gefilmd. Met als soundtrack de Noorse songfestivalkraker van dit jaar: She, Queen of the Kings. Het liedje dat eigenlijk had moeten winnen.. net als een zekere RicMix-ploeg.. 😉

Inmiddels in de bus op weg terug. Kapotmoe! Maar wat was het weer een avontuur. Echt heel veel pret én pijn gehad.

En och, derde van de 94 boten is echt niet slecht.

Ik heb mijn laatste etappe met Frans gehad maar deze nog niet ⬇️

En deze ook niet⬇️

En deze ook niet ⬇️

MAARTJE!! 😍😍

Thom heeft de wisselbulletins aangepast. Nu heb ik ook een plekje in de auto.

Tarcis vroeg om updates mijnerzijds, maar die zijn niet erg relevant. Ik kan niet lang roeien, of überhaupt zelfs wakker blijven, dus mijn Elfstedentocht tot nu toe was voorbereiding.
Werving en selectie, koppels breien en het Friese vlotjeskijken, de sport die hier traditiegetrouw op koningsdag wordt beoefend (al vroeg ik me gisteren net af of het ook al op koninginnedag gebeurde – daarvoor moet ik nog eens in de archieven kijken).
En gisteren heb ik nog maar eens bewezen dat mezelf uitselecteren een goed idee was – ik kan niet eens meer een halve boot bovenop de botenwagen leggen…

Dus in plaats van met een klein gezellig busje ben ik met een trein naar Friesland gekomen en heb ik Harlingen beter bekeken dan ooit tevoren. Ze hebben hier bij de Jumbo allemaal dingen die ik nooit eerder gezien had:

Ik sliep in een pension op honderd meter van een wisselpunt, dat de authentieke familiehuis-vibe vooral verspreidde door keihard gestommel op de trappen. Niet dat ik anders heel goed geslapen had trouwens – ik had duidelijk last van wedstrijstress-by-proxy. Want er lag een Andere Ploeg op de verkeerde plek en dat veranderde niet door de tracker te verversen of de mobiele versie daarvan te vervloeken…

Maar bij het ontbijt waren er suikerbrood en van die leuke doosjes vlokken. Ik ben over de dijk naar Harlingen gewandeld. Harlingen heeft een hoop om verliefd op te worden (de Waddenzee, de wind in je haar, een Jumbo met een kletskassa, een overdaad aan schattige huisjes en heel mooie parkjes) maar mist ook dingen waar ik niet lang zonder kan (met stip op één: RIC) dus ik ga toch maar niet verhuizen.

En nu zit ik op de stempelpost (die gelukkig bemand is). Ik word meteen herkend als een Fries – zoals je een Fransman herkent aan de baret en de baguette onder haar arm, zo herken je blijkbaar de Fries niet alleen aan vrijelijk overal rondplassen maar ook aan het uit hun tas stekende suikerbrood…

En soms blijkt een wisselpunt dichtgegroeid..

Nee dat niet. Maar echt realistisch is het ook niet meer. Maakt niet uit, we gaan gewoon tot het gaatje. Dan zijn we er ook sneller vanaf.

Met 3 minuten verschil tussen de twee RIC ploegen bij de stempelpost in Hindeloopen en op zo’n twee derde van de race blijft het spannend. Onze ploeg is wel in 2 trajecten zo’n 2 minuten ingelopen.

Hieronder een foto van de haven bij Hindeloopen.

Here comes the sun ☀️. Nog wel fffrriss

Halverwege Sneek, scherpe bochten, lage en smalle bruggen… Stuur Mila moest ook in de kuip duiken. Toen ze weer omhoog kwam ging het mis.

In één vloeiende beweging tikte ze haar setje geplastificeerde waterkaarten overboord én viste ze ook direct weer uit het water.

Scherp hoor, om half drie ’s nachts!

Mila geeft een aparte appgroep gemaakt met quotes zonder context. Een kleine bloemlezing:

Met pindakaas wordt alles beter. Ook spinazie. (Henk Jan)

“Eeuhh het is Diesel he?”
“NEE E10 E10!” (Onbekend)

This is the way

“Wat prikt er nou in mij? Dat is een grasspriet. Die prikte mij op een plek waar je m niet wil hebben” (Nienke)

Wazzzz-Ad? (Mette)

Mijn eerste shift (3 trajecten) zit erop! En ik ben nu al schor… Ik moest wel, want op het stuk na Dokkum hadden we tegenliggers, die massaal dachten dat bakboordwal wel een goeie plek was om te varen. Ik weet niet hoe vaak ik TEGENLIGGER, WIJKEEEEN heb gebruld. Het derde traject was het weer raak, we wilden de andere RIC ploeg inhalen en dat kan natuurlijk ook niet zonder een goeie peptalk aan de roeiers. Ik denk dat alle meerkoeten in het riet weer wakker zijn.

Bij de wissel in Bartlehiem kwam die andere RicMix ploeg er voorbij. Maar Frans en ik waren nog fris. En ondanks het smalle water gingen we er voorbij. Een fijne ‘riemen vast en beuken-actie’ van Mila. Vet kicken als het lukt!

Wind tegen, story of my life.. maar het ging lekker! En ze kwamen er niet voorbij. Nouja, die mannen-bullenbakken wel, maar dat is niet zo erg.

En.. foto’s:

En zoals je kan horen heeft Mette er erg veel zin in

Onder luid gejuich vertrok de boot richting de start. Hoe de start verliep weet ik niet, want Ellen, Geert, en ik zijn direct naar de eerste wisselplek te gaan om daar zeker tijdig te zijn. Daar zitten we nu op een heerlijk bankje in de zon, naast een heerlijk eetcafé (maar zonder drankje).

We zijn allen veilig aangekomen en genieten nu van allerlei heerlijke maaltijden, gemaakt door meerdere topkoks uit de ploeg. Mijn persoonlijke favoriet: Nienke’s pannenkoeken!

Is als het goed straks hier te vinden. Wij zijn boot nummer 1! 😁

Afgeladen busje. Voorin: chauffeur Bart, stuur Eva, chauffeur Thom. 2e rij roeiers: Annouka, Frans en Geert. Achterin roeiers: ikzeidegek, Tessa en stuur Mila. In de andere auto: roeiers Ellen!, Henk Jan en Mette en chauffeur Gertjan. Let’s goooo!

P.S Roel en Ad zijn al in Friesland om de boot te preppen.

Veel oude-nieuwelingen dit jaar, dus we gaan voorbespreken. Roel heeft de waterkaarten, Henk-Jan de petzel, er is koffie en koeken. En natuurlijk Annouka-babies. Voorprettijd.

En kijk eens wat Nikki voor ons gebakken heeft

Het mixveld gewonnen én, waarschijnlijk voor het eerst ever, als mixploeg overall de snelste.

Ja, onder luid gejuich is het topteam Benno en Jeanne gefinisht. Kapot en heerlijk voldaan. Even afwachten of we echt hebben gewonnen. Voorlopig nog geen andere boot in zicht.

Wel binnen tien minuten de boot onttakeld.

Als eerste over de finish. Deksel erop, elfstedenlintje erom en niks meer aan doen.

We zijn er bijna! Jeanne en Benno gaan finishen. En zeg nou zelf, zo’n tracking-site ziet er toch leuk uit zo. (Ja, de tracker doet het weer, nu echt.)

Joppe en ik klaar zijn klaaro! Wat een killerteam. 😉

Voor iedereen die nieuwsgierig is hoe zo’n bus eruit ziet na een elfstedennachtje.. nou zo dus.

Twaalf uur aan geklust, eindelijk gefixt: de tracker. Zie ons op de livepagina.

Die twee stoeltjes bij dat tafeltje aan dat stukje met afzetlint afgezette kade waren nog steeds leeg. En ik verwachtte onze ploeg binnen een paar minuten.

Dus ik liep naar de vlakbij geparkeerde soepbus (soeptruck zou een betere naam zijn) om te informeren of zij iets wisten van de stempelpost. Nee, de aardige Friezen daar waren van de koffie (en smerige thee en poedersoep), niet van het stempelen.

Wij liepen naar de stempelpost. Onder het tafeltje stond een tasje, met touwtjes, lijnen en tiewraps. Maar geen stempelpoststempel. Er stond ook een fiets, met een jas eroverheen gedrapeerd. Maar het leek ons ook weer zo wat om daar in te gaan graaien.

De soepbusmeneer kwam erbij, en hij zag dat helemaal niet als een probleem. Hij toverde de Harlinger stempelpoststempel tevoorschijn. En ik zag een oplossing. Want een Elfstedenstempel is geldig als ‘ie door een echte Fries gezet is. En deze meneer voldeed duidelijk aan die eis. Dus wij schreven zelf onze doorkomsttijd op de lijst, de Fries zette de stempel en iedereen was blij.

Ik heb geloof ik een van de Grote Beginnersfouten gemaakt. We zijn op weg naar mijn laatste diedubbele stuurtraject, maar mijn weekendtas ligt nagenoeg ongebruikt in de achterbak van de bus. Het enige dat ik uit mijn tas vol thermo’s, jasjes, handschoenen en een extra paar laarzen heb gehaald, is een paar sokken en een trui. Nouja, beter te veel dan te weinig, zullen we dan maar zeggen.

Droge sokken, een kopje thee, een zonnetje en een dixi met papier. Het is goed toeven hier in Harlingen (maar het is wel te hopen dat die twee lege stoeltjes bij de stempelpost zo bezet worden, want Jeanne en Benno komen er zo aangedenderd.)

Het verschil met nummer 9 (die tweede liggen) is inmiddels bijna 36 minuten!

Soms wisselen we op een kade, soms (zo discreet mogelijk) in een voor- of achtertuin. De wissel van daarnet was bij deze vriendelijke dames thuis. Ze keken ons een beetje raar aan.

Nienke wil bij de majorettes. De powermajorettes.

Langzaam begint het weer licht te worden. Joppe en ik deden het eerste stuk alternatieve route. Terug vanuit IJlst. We liggen zover voor dat de tegenliggers ons hulp aanboden omdat ze dachten dat we verkeerd waren gevaren… We hebben al bijna een vrije pitstop.

We hebben net het mooiste roeiwater ter wereld bevaren. De Zwette bij nacht. Niemand om ons heen en sterrenbeeld Cassiopeia boven ons. Wat een feest!

En dan lijkt het er ook nog eens op dat we weliswaar verliezen op ons eigen schema maar verder uitlopen op de rest.

Cyriel en ik hebben onze eerste etappe gehad – alle koppels hebben nu een keer geroeid. Deze etappe was lang en we hadden wind tegen. En Annemarijn praatte ons er strak doorheen.

Nu zijn we onderweg naar Wetterwille, waar we weer stempelen. Ik ben benieuwd naar de doorkomsttijden daar (onze tracker heeft het geloof ik definitief begeven, maar op diezelfde site vind je ook een tabel met doorkomsttijden op de stempelposten).

Gehoord halverwege op weg naar het volgende wisselpunt:

“Hè, waarom heb ik een alarm? Oh, de achterklep staat nog open. En waar is het wisselkrat (de krat waarin roeiers hun kleding in dumpen tijdens het roeien)?”

Terug op de parkeerplaats staat het wisselkrat eenzaam op ons te wachten.

De kop is eraf. Onstuimig water, maar wel lekker stampen. En nu tijd voor de refill. M’n roeimaat Joppe doet dat met nasi en babi pangang?

Je weet wel, bij die mooie houtzaag-, pel- en nogwat molen:

En dit is de wissel: Jeanne en Benno eruit, Nienke en Joppe erin:

Goede vraag! We hebben dit jaar een ideale combinatie van oud en nieuw, ervaren en minder ervaren. En allemaal sterk!

Koppel 1 zijn Roel en Tessa. Roel is onze captain, hardware-opperhoofd en meestersoldeerder. Tessa is nog nooit met onze ploeg meegeweest, maar heeft wel een indrukwekkende erelijst en een wikipediapagina.

Als zij uit de boot komen, stappen Benno en Jeanne erin. Benno is tegenwoordig professioneel ergometeraar en Jeanne leert de halve wereld roeien en is bovendien kaartenlaminator en chef pannenkoeken.

Koppel 3 zijn Joppe en Nienke. Joppe is een nieuwe ster(k) aan ons firmament, Nienke een ervaren kracht die hem precies kan voordoen hoe het moet.

Daarna komen Bart en Ellen. Bart is de man achter de lichtzwaarden en Ellen de sterkste vrouw van Nederland.

En dan hebben we nog Cyriel en Maartje. Voor Cyriel is dit de eerste keer, Maartje compenseert dat.

We worden in de boot gestuurd door Annemarijn en Mila, en op de kant door Isabelle, Janneke en Mart.

Onze tracker doet het nu al niet meer, maar kijk wat een geweldig uitzicht ik heb vanuit de auto. Friesland, een laagstaand zonnetje en de reserveriemen:

We zagen hem nog lopen, Burgemeester Buma. Maar we zijn er met een boogje omheen gelopen. Anyways, de boot is weg. Koppel 1, Roel en Tessa gingen meteen keihard van start. Eerste stuk is wind mee, kunnen we meteen die voorsprong pakken.

En dan gaat het beginnen. Tegen de wind in.

De alternatieve route. #baal. Geen meren, maar ook geen dijkvaart.

Eigenlijk dacht ik dat Roel daar zo géén zin in zou hebben dat zijn alternatieve route een retourtje Amsterdam zou zijn.

Maar we gaan toch. It giet oan.

Echte RicMix pannenkoeken 😋

Met een fashion upgrade: we hebben een tafel om aan te eten. Zelden gezien. Meestal zitten we met het bord op schoot tegen de loods van kanoclub.

We zijn de laatste puntjes op de ‘i’ aan het zetten: de boot is door de wedstrijdcommissie inmiddels goedgekeurd.

Het spannende is nu de vraag: gaan we de volle route varen? Het waait hard, en met harde wind over een Fries meer varen schijnt gevaarlijk te zijn.

Zometeen bij de Captains Meeting gaan we horen of we de alternatieve route gaan varen, waar we vooral de grote meren ontwijken (Slotermeer en De Morra).

We schatten in dat we met de volle route wat later dan normaal over de finish komen (15:30, een uur langer roeien door tegenwind) en met de alternatieve route dan zijn we ongeveer 13:00 binnen.

Heerlijk opgewonden gekakel in het busje. Zenuwen + zin = adrenaline

We zijn onderweg! Bart en Roel zijn al in Leeuwarden, die hebben de boot in elkaar geschroefd en de uitrusting erin geplakt. Die zit inmiddels al in elkaar.

De rest van de ploeg heeft vandaag een beetje lopen kipzonderkoppen (die term heb ik vandaag geleerd, maar het is wel wat ik gedaan heb), eten maken en (in sommige gevallen) barkrukken in elkaar geschroefd.

Maar nu zitten we in de bus en een auto en zijn we eindelijk onderweg naar Friesland. Hoera!

Twee jaar pandemie heeft de routine een beetje doen verroesten, maar we zijn er weer. Met een roeiers, stuurlieden, chauffeurs, een bus, draaiboeken, lichtzwaarden, wisselbulletins, een pizzaplank en rollen tape.

Op RIC Mix HQ was het voorbereiden in volle gang:

En nu hebben we ook wisselschema’s voor als het zo hard waait dat we de alternatieve route moeten varen:

Zo, dat is snel gegaan! Toen ik gisteren mijn ogen dichtdeed realiseerde ik me dat het nog maar 25 uur geleden was dat we startten.

Het enige dat we nu nog moeten doen is de boot poetsen en stoere verhalen vertellen. Want we hebben dan wel niet gewonnen, er is genoeg om trots op te zijn. Vijfde overall, tweede in het mixveld en enorm veel plezier: goed geroeid, geen grote fouten gemaakt (al staat er nog ergens een eenzame bestelling koude koffie) en dan was het ook nog eens supergezellig en erg lekker weer. Ik ben er blij mee!

Bastiaan en ik hebben onze laatste etappe geroeid. Daarna heb ik, ondanks dat ik eigenlijk al best genoeg Tuc had gegeten, nog twee pannenkoeken gegeten.

Nu ben ik moe, voldaan, vol en zit ik vol stroop. En zitten we bij Wetterwille te wachten tot Nienke en Bart hem door de finish rossen.

En dan de boot uit het water en eerst douchen. Ik kijk er naar uit!

Het gaat goed. Alle electronica doet het, er staan nauwelijks fouten in kaartmateriaal, wisselbulletins en draaiboeken, en we liggen vijfde overall. De stemming is uitstekend, alhoewel we intussen wel een beetje gaar aan het worden zijn. Dit stadium van de wedstrijd kenmerkt zich door een volstrekte chaos in de bus, waar we ons desondanks toch helemaal in thuis voelen.

Het enige jammere is dat die verrekte mixploeg van Wetterwille vóór ons ligt. Daarmee zijn we tweede in het mixveld, en we hadden zo graag beter gewild. Maar dan hadden we maar harder moeten roeien. Het verschil is op dit moment achttien minuten; dat kunnen we eigenlijk niet meer inhalen.

Andere RIC-ploegen: Marco van der Noordaa c.s (Ait Vedan) op plek 12, Ad Ruigrok van der Werve en zijn dames (in de Piet Helle) op plek 45, Pieter Locher (Macht Toont) c.s. op positie 40 en de RIC-ploeg in de Mijdt Spijt op plaats 82.

Hoe stoer Ellen en Roel zijn. En, dat kun je niet zien op de foto, maar ze gaan hárd man…

Zo heet het hier.

En zo ziet het eruit:

Op dat bankje heb ik net, kijkend naar het water, mijn ontbijt opgegeten en een kopje thee gedronken. Onder de brug staan Bart en Nienke samen met wisselhulp klaar om in de boot te springen.

Achter mij is een weiland waar allerhande aan hun broek sjorrende dames uit verschijnen – heel elegant. Ik denk dat ze er mindfullness beoefenen.

Ik word hier heel gelukkig van.

Omdat we toch lekker aan het wisselen waren heb ik concurrent Wetterwille ook maar even gefilmd. Misschien kunnen we nog wat van ze leren..

Neuh, dacht ’t toch niet. Kijk maar: zelfde punt onze wissel:

Toch wel een van mijn favoriete wisselpunten. Stevige wind vandaag, arme Jeanne en Job.

Hoewel.. Bart en ik hadden net de Luts. Ook prachtig, maar blijft toch een krachtoefening. Een smalle, ondiepe sloot met dichte begroeiing. Een soort groene tunnel, maar dan een van de zuigende soort. Gelukkig kunnen Bart en ik onwijs goed beuken, dus het is helemaal goed gekomen.

En dan nu na de Friese nacht, op naar de Friese ochtend.

Maar niet zonder dit: episch filmpje take 2

Lagen we in IJlst achter.

We lopen natuurlijk nog steeds in! En wat een prachtige sterrennacht hebben we erbij. We stonden net bovendien in een buitengewoon tuttig tuintje.

En dan is de planning ook nog eens dat ik zometeen, om 3:33, met Bastiaan en Eva (met z’n drieën dus) in de boot stap voor een etappe van 33 minuten.

Ik word er helemaal blij van.

Friesland is van ons! Maar liefst vijf (toch?) ploegen van RIC doen mee. Geen wonder dat we ze blijven tegenkomen. Hoewel… Nu we iets verder de nacht ingaan zijn we toch best op onszelf aangewezen.

Alleen wij en de Friese sterrennacht.

Goede vraag!

Ons eerste koppel zijn Ellen en Roel. Roel is de ene teamcaptain, opperhoofd electronica en bovendien teamarchivaris. Hij roeit met Ellen, die de shirts heeft ontworpen en bovendien de breedste schouders van ons allemaal heeft.

Koppel 2, dat zijn Jeanne en Job. Jeanne natuurlijk welbekend, Job een nieuwe ster aan het firmament. Job heeft bovendien zijn vriendin Jolien meegenomen, zij bestuurt met verve de bus.

Dan komen Bastiaan en Maartje. Bastiaan is ook een nieuwe ster: niet helemaal van RIC maar wel op zoveel manieren met RIC verbonden dat hij mee mocht. Hij roeit met Maartje, de andere teamcaptain, opperhoofd werving & selectie en taftzeiltjes.

Ploeg 4 is ons absolute sterrenteam. Anne, woest succesvol op de skiffhead, roeit met Patrick, haar mixdubbelpartner van Dudok.

Koppel 5 zijn Nienke en Bart, respectievelijk koningin van de beeldblogjes en mister laserzwaard.

En dan hebben we nog al die geweldige stuurlieden: Eva en Antoinette die de boot door Friesland voortjagen en Isabelle, Tarcis (ja, dat is de originele Kapitein T.) en Jolien die onze auto’s en de bus besturen.

Het is meteen spannend. Direct achter ons (met nummer 5) startte een ploeg van Wetterwille – het gerucht gaat dat ze een jubileumjaar hebben en daarom éxtra graag willen winnen. En ze begonnen ook inderdaad heel hard.

Ze hebben ons in de eerste etappe ook ingehaald, maar we lopen steeds weer in. Bart en Nienke roeien nu – we liggen nog steeds een beetje achter ze, maar dat wordt steeds een stukje minder. En Leeuwarden is nog ver.

En ik heb net even naar de tracker gekeken: we liggen nog mar 15 seconden achter ze.

Ons veld is trouwens niet het enige dat spannend is. De winnaars van vorig jaar, de Aengwirden-combi, heeft toen vooral gewonnen omdat Gyas bij Bartlehiem verkeerd voer. En daar vlak achter zat een Duitse ploeg, die nota bene met z’n zessen waren. Aengwirden ligt inmiddels derde, achter Gyas, en op kop liggen die Duitsers (die nu niet met z’n zessen zijn trouwens). We zagen ze langsroeien – alle drie de ploegen gingen hard, en zeker die Duitsers zagen eruit alsof ze het nog best een tijd kunnen volhouden.

– Irritant dat we zijn ingehaald.

– Ja, waarom eigenlijk?

– Geen idee, maar Leeuwarden is nog heel ver weg. Misschien niet hemelsbreed, maar wel de route die wij nemen..

– Waarom doen we dat eigenlijk?

Jeanne en Job (team buff) zijn er klaar voor.

#lovethelight

En je kunt ons hier volgen.

We zijn ploeg 4.

We zijn weg! En dit is m’n uitzicht tussen de etappes door. Vele rotondes van Friesland zullen volgen.. Ik omarm auto 1 als mijn habitat. Tarcis achter t stuur, Bart met de wisselbulletins op schoot. En de avondzon op de achtergrond.

Lekkerrrrr

We zijn er allemaal, er is een feestmaal aangericht en Roel doet de briefing.

Met een lichtzwaard.

Ik voelde me toch een beetje de akela: ik heb iedereen een paar keer geteld: er zitten negen mensen in de bus, vier in de auto en er zijn er al twee in Friesland.

We zijn dus compleet!

En onderweg.

De boot is onderweg, Roel en Bart zijn onderweg en wat doen wij?

Nou, om voor mezelf te spreken, ik pak mijn tas in, doe nog wat laatste boodschapjes, stop nog meer in mijn tas, vraag me af of ik niet nog een lange broek nodig heb, begin alvast aan de chocoladetoffees, neem nog een kopje thee, lees de krant, maak een lekker lunchhapje voor mezelf, stof het blog af, negeer mijn toch licht verhoogde hartslag (ik kan niet nu al zenuwachtig zijn, toch) en wacht een beetje af. Zometeen maar eens naar RIC gaan fietsen. En dan naar Friesland. En dan gaat het voor ons ook beginnen!

Het heeft even geduurd (Hemelvaart is laat dit jaar) maar het is eindelijk zo ver. De ploeg is compleet, de taken zijn verdeeld, iedereen zit zijn etappes te bestuderen en er zijn weer allerlei grote en kleine nieuwe dingen.

En dat allemaal om ook dit jaar weer geweldig hard te varen.

Sommige dingen zijn een traditie. Een Friese traditie. Oranjekoek is zo’n traditie. Na de Elfstedentocht krijg je zo’n oranjekoek. Een leuk idee. Ware het niet dat de oranjekoek die je krijgt echt best vies is. (Roel beweert dat echte oranjekoek wél lekker is, maar zo’n oranjekoek heb ik nog nooit gezien.)

Gelukkig hebben we Bart. Die weet met dit soort tradities wel raad.

Sneller dan ooit (toch? – dit is een vraag aan de Commissie Elfstedenarchief En Tinnen Blikjes) en zonder grote kleerscheuren (maar wel met een paar overdrachtelijke kleintjes). Maar ook zonder blik. En het was leuk en gezellig. Dat is het belangrijkst. Vind ik vanaf morgen.

Niemand heeft nog puf om de oranjekoeken op te halen die klaar liggen voor elke ploeg die finisht. Niemand heeft nog puf om op te staan uit de luie loungebanken die in de partytent staan.

Maar iedereen is het er over eens dat we het de ARC niet cadeau hebben gegeven, dat we dit jaar de snelste tijd ooit(!!!) hebben evaren en dat tucjes echt het allerlekkerste zijn na de elfsteden, voor sommigen graag vergezeld van een biertje.

Zelf drink ik zelden bier. Maar na deze bruuske krachtinspanning is er écht niets lekkerders dan een koud biertje in plastic..

Volgend jaar weer, toch Roel? 😉

We lopen hard in op ons schema – we gaan nu op net iets boven de 18 uur af. Maar de ARC, die ligt een akelig stukje voor ons.

Maar goed, Jeanne en Benno zijn net ingestapt en die hadden net heerlijk liggen tukken, dus dat zijn twee frisse hoentjes.

Voor de rest van de ploeg valt dat frisse wel mee – we durven inmiddels auto’s en bussen overal open te laten staan – geen Friese dief zal die meur willen weerstaan.

Adriaan en ik hebben onze laatste etappe geroeid! We vieren het met een stroopwafel en een super gentle high five, want… uhm… de handjes zijn er ook klaar mee.

Afgeluisterd gesprek op de brug: “ze varen een uur harder dan vorig jaar. Dat is toch wel enorm. Maakt best uit waar je in het veld start.”

Nou varen wij ook harder dan vorig jaar (12 min. maar liefst bij de vorige wissel), maar dat wordt toch een lastig om nog goed te maken met nog 5 trajecten te gaan.

Maakt niet uit, wij hebben nog een doos met Maartjes broodjes.

Mocht gewoon op de foto met het dynamisch koppel dat nu voor de derde keer de inhaalactie gaan doen.. #toppers

Tijdens het wachten voor de wissel onder de brug (in de schaduw), staan we ervoor te stokstaarten in de zon.

Het is kwart over zeven en echt zo spannend..

Update: 9 uur. Stuivertje wisselen. Inhalen, weer ingehaald worden. Wissel, traag koppel bij de tegenstand. Nu moeten we er weer overheen.

Adriaan en ik mochten instappen op de Galamadammen. Dat is één van mijn lievelingswisselpunten: er liggen mooie bootjes en je ziet als roeier prachtig de zon opkomen boven het water. Daglicht geeft moed en dat hebben we nodig, want we moeten een gaatje goedmaken. Dat doen we nu, haal voor haal, ieder traject ietsje dichterbij. Leeuwarden is nog ver!

We liggen twee minuten achter de ARC. Dat is niet best. We zijn hard bezig hier iets aan te doen. Wetterwille Mix met startnummer 10 hebben we niet meer gezien.

Vóór ons liggen verder nog Aengwirden combi, Gyas en een Duitse ploeg die met zes man roeit.

Traject 17, wachten is op Benno en Jeanne. Adriaan werkt z’n derde bak nasi naar binnen, Erik vraagt zich af #hoedan?

Roos en Steven, de chauffeurs doen een tukje en de zon is net op. Dit zijn ze: de momenten.

Zonet hebben Bart en ik heerlijk door Sneek geroeid. Dat is leuk, met scherpe bochten en lage bruggen enzo. Antoinette ging overal moeiteloos langs en onderdoor.

Nu zitten Ellen en Adriaan weer in de boot – die gaan het Slotermeer over. Daarna nemen Jeanne en Benno het over en daarna varen Bart en ik over de Luts. En daarna gaan we slapen. Klinkt dat niet geweldig? Een lekker stuk over een licht-zuigende met een oerwoud begroeide sloot en daarna lekker naar bed. Ik kijk er nu al naar uit.

Eén lange etappe. Geertje en Erik hadden zich opgeworpen om die te doen. Maar iets gooide gemeen roet in het eten. Het is niet helemaal zeker of zij nou die tomtoms hadden gesaboteerd omdat ze hem toch een beetje knepen of dat wij ze juist gesaboteerd hadden, zodat we toch op de Zwette konden roeien

Hoe dan ook, ik heb net een mopje heerlijk zitten stampen op het mooiste roeiwater van Nederland: de Zwette bij nacht.

Isabelle navigeerde met behulp van de sterren en op de kant rende een kudde wilde paarden in volle galop met ons mee (of, nou ja, ik weet eigenlijk niks van paarden, misschien sjokten ze gewoon een beetje door de wei).

Wat wil een mens nog meer?

Eindelijk heb ik op het bruggetje bij Bartlehiem gestaan. Echt om de hoek bij het wisselpunt. Helaas is het inmiddels te donker voor een foto

Bij het bruggetje moet je meteen bb-uit. “Dat weet je toch, dat ís Bartlehiem.” En dat deed Gyas dus niet. En die lagen voor in de open categorie (de mannen dus). Zo verlies je een wedstrijd. Echt sneu. Aengwirden ging er hard aan voorbij.

Maar de race is nog lang.. heel lang.

Ik stond behoorlijk zenuwachtig op de kant – dat is gelukkig na een keertje roeien wel minder. Nog vijf te gaan.

We gaan hard en wisselen stuivertje met de ploeg van de ARC (met nummer 4), die direct achter ons gestart is, ingehaald heeft en waar we nu weer voor liggen. Wetterwille, met nummer 10, ligt een stukje verder achter maar die gaan ook hard. En zijn ook mixed.

Op de tracker-site lijken ze allebei netto op ons voor te liggen, maar we vragen ons af of dat klopt. Ook omdat er dan twee ploegen van zes personen sneller zouden zijn dan wij.

Helemaal vooraan is het ook spannend, de gedoodverfde winnaars (de Aengwirden-combi) zijn inmiddels ingehaald door Gyas, die met nummer 2 varen.

Geen idee of dit panorama overkomt, maar de Prinsentuin is altijd feest. Dit jaar hebben ze zelfs een drijvende fanfare.

😃

dan kun je hier kijken. We hebben startnummer 3.

Een tas met kleding, een tas met eten en een tas voor de lange pauze. Dan een schema..

Wie zit wanneer in welke auto.. en vooral: welke tas heb ik wanneer nodig en in welke auto. Elfsteden is puzzelen en naarmate de vermoeidheid vordert is vooral dat een opgave.

Ons sterrenteam van dit jaar bestaat uit

Adriaan – de Einstein van de ploeg. Legde voor het eerst het verband tussen massa en tijd. Roeit met Ellen.

Antoinette – is de favoriete stuur van Roel en Maartje op Abcoude-Amsterdam, en was bereid ook wat langere stukken te doen.

Bart – eet het meest van allemaal. En daarna gaat ‘ie knetterhard roeien, met Maartje.

Benno – creatief brein. Interviewt nu Rosalinde en heeft de shirts ontworpen.

Ellen – heeft de breedste schouders van allemaal. Is bovendien wereldkampioen samen met Adriaan, met wie ze ook roeit.

Erik – buitenlid. Had er een familievete voor over om met Geertje (en ons!) mee te doen. Zijn achternaam is niet Capuletti, maar het was minstens zo dramatisch.

Geertje – toproeister die we dit jaar eindelijk weer eens wisten te strikken – mits ze met Erik mocht roeien. Dat mocht.

Isabelle – stuurt. Vorig jaar stuurde haar dochter, we besloten het binnen de familie te houden.

Jeanne – OpperHoofd Pannenkoeken. Roeit samen met Benno.

Johan – is bij wijze van voorbereiding begonnen aan een carrière als buschauffeur.

Maartje – eigenaar van de rol geel tape. Roeit met Bart.

Nienke – blij ei. Roeit met Roel en heeft bovendien de stempelplank geknutseld.

Roel – heeft de boot ook dit jaar weer nóg perfecter geprepareerd.

Rosalinde – roeit niet, maar houdt wel van autorijden. Chef tijdwaarneming.

Steven – Elfstedenmastodont en stempelassistent. Bestuurt de auto met de riemen op het dak.

Vooraf eten we samen. Dit keer wraps, couscoussalade, champignonbroodjes, superpannenkoeken en linzensalade (met en zonder feta). Eten is alles met zo’n marathon. Zeker voldoende, maar niet te veel, want dat komt je neus uit. En ook koolhydraten, maar nu voor de verandering graag snel verteerbaar.

Na de tweede etappe (ongeveer) stopt (bij mij althans) de spijsvertering. Dan lukken alleen vloeibare koolhydraten nog. Het is dus zaak om te zorgen dat je op tijd locked and loaded bent.

Dat lijkt gelukt, het meeste is verdwenen..

Wat hebben we weer een topploeg dit jaar! Nieuwste aanwinst is Rosalinde, een goede vriendin van Maartje. Onderweg naar Friesland is het een goede gelegenheid Rosalinde beter te leren kennen.

1. Waar ken je Maartje van? – ‘Van de middelbare school in Amsterdam. We waren 12 jaar en fietsten samen naar school. Maartjes record lag op 18 min, het mijne op 16 min.’

2. Wat doe je in het dagelijks leven? – ‘Ik werk voor de gemeente Amsterdam, directie p&o. Ik heb een tweede carrière als operazangeres. Ik heb een voorliefde voor het Hoogromantische repertoire’. (wauw!)

3. Wat is je gezinssituatie? – ‘Ik woon samen met mijn vriend Jorrit. Hij gaat volgend jaar naar Bremerhafen dus dan gaan we latten.’

4. Wat vind je van roeien? – ‘Ik heb dat nog nooit geprobeerd. Ik heb meer met kanoën.’ (Dat is dan weer jammer 😉 )

5. Wat ga je doen in de RIC Mix? – ‘Ik ben de chauffeuse van auto 2. En ik ben Chef Tijd. Dat betekent dat ik na elke wissel de tijd op de app zet. Kijken of we op schema lopen.’

De kaarten en het laserzwaard hebben we niet meer nodig! We laten ons leiden door deze prachtige sirene. Welkom bij RIC Mix, Rosalinde!

Een tijdje geleden ging het over niks anders, maar nu hoor je er eigenlijk weinig meer over, over “normen en waarden”. Maar ze zijn er nog wel degelijk. En ze verschuiven. Zo dacht ik 20 jaar geleden: een mobiele telefoon, dat ga ik toch echt nooit doen. Maar nu vind ik het toch wel gemakkelijk.

Zo vonden wij het vroeger altijd heel stom als we mensen met riemen op het dak van hun auto zagen rondrijden. Als je dan een riem brak dan gebeurde dat natuurlijk nooit op de plek waar die auto was. Nee, wij namen onze reserveriemen mee in de boot. Maar toen Adriaan ons voorrekende dat we echt minuten sneller zouden zijn met riemen op het dak, waren we om. En zeg nou zelf: dit ziet er toch onwijs cool en stoer uit.

In de rode bus onderweg naar Leeuwarden. Johan is onze grote chauffeur.

Roel liet al zien hoe de voorbereiding er bij hem thuis uitziet: als een man cave on steroids.

Bij mij is het nu een gigantische broodjesbroedkamer. Met een rol geel tape, om te bewijzen dat het écht mijn huis is.

Er zijn wel degelijk grote innovaties dit jaar. Zo hebben we op voorstel van Adriaan besloten om de reserveriemen niet meer mee te nemen in de boot. Scheelt minimaal twee kilo.

Voor de “hot stand-by” GPS hebben we nu een extra houdertje zodat de stuurlieden hem gewoon kunnen gebruiken. Voorheen lag hij uit het zicht in een waterdicht tonnetje. Nu kun je de twee schermen op twee verschillende zoomniveaus zetten voor nóg beter overzicht.

En dan de accu’s. Hiervoor hadden we al een aantal jaren twee kleine loodaccu’s. Samen toch 2,8 kilo. Alweer volgens Adriaan moest dat veel lichter kunnen. Daarom heb ik deze accu’s vervangen door een 5200 mAh 3S LiPo-accu van 340 gram. Vanaf gisteravond heb ik de volledige technische installatie getest:

• schijnwerper (één uur aan),
• pompjes (ook één uur, met tussenpozen),
• tracker-telefoon (onafgebroken aangeschakeld, met GPS-functie geactiveerd) en
• één GPS permanent aangeschakeld (de andere GPS sluiten we aan op een eigen voeding).

Na 18 uur gebruik heb ik de spanning gemeten uit de accu: nog steeds 11,1 volt; precies het nominale voltage. Test geslaagd.

Nog een verbetering. Om de boot van de kant weg te duwen na een stempel of een wissel gebruiken we altijd twee speciale lange stokken: de “uitzetbomen”.  Na bestudering van de verschillende wisseltechnieken van andere ploegen heb ik geconcludeerd dat die ook beter konden, en ik heb een nieuwe constructie gemaakt. De epoxy moet nog een beetje uitharden, maar binnenkort hoop ik hiervan een foto te kunnen tonen…

Wat is het toch fijn om een nerd te zijn! Dan vind je het namelijk leuk om met dit soort dingetjes te fröbelen.

De test-opstelling. De pompjes stonden aanvankelijk natuurlijk in een emmer water, voor een realistische test

Ik heb de website alvast afgestoft en onder een nieuwe domeinnaam gehangen. Helaas was “ric.mix” niet beschikbaar (want “.mix” is geen TLD… Waarom eigenlijk niet? ICANN, doe er iets aan!) en daarom is het “ricmix.rocks” geworden. Denk er bliksemschichten bij.