De Luts is een in Elfstedenkringen wereldberoemd water. Smal, ondiep, met aan beide kanten begroeiing, waardoor het lijkt of je door een groene tunnel vaart.
En in de Luts ligt mijn lievelingswisselpunt. Een idyllisch, lief maar verraderlijk vlotje: het is prachtig, maar het komt en gaat. Zoals het het vlotje uitkomt.
Het liefst had ik er gewisseld, maar misschien was dit nog wel beter: met droge kleren aan een pannenkoek eten aan de Luts!
Terwijl Johan en Nienke aankwamen.
Weet ik, na alle grote verhalen, eindelijk hoe het beroemde vlotje er uit ziet.
Eigenlijk is het nog absurder. Dit steigertje heeft ook nog een kindje: tien meter verderop ligt een steigertje dat iets lager en iets kleiner is. It’s alive!
Zijn het een soort tribbles en ligt over tien jaar heel Friesland vol met vage vlotjes?