We-hebben-gewonnen!! Deze foto was de beste jubelfoto die ik er uit kreeg. Maar we zijn wel blij! Alleen ook behoorlijk gesloopt. Verzengende hitte en storm tegen maakte de laatste etappes tot de zwaarsten. Maar tof was het wel!
En nu storten we in. Benno haalt de biertjes en dan vallen we een voor een om.. hopelijk niet voordat we in een auto terug zitten.
Prijsuitreiking om half vier op Wetterwille. Komt dat zien.
Leuk man, zo’n hartslagmeter. Krijg je op een dag als deze echt hele toffe grafiekjes van. Ik <3 grafiekjes.
Het is allemaal weer ongelooflijk vertrouwd. De bus en alle auto’s zijn omgetoverd in puinhopen, alles plakt van zonnebrand en vette chipshanden, maar deze keer voelt het goed. Het scheelt gewoon dat we eerste liggen in de mix.
In Franeker lagen we zeven minuten voor op onze concurrentie, de Duitsers. Dat gaan we niet meer afgeven. Dat weten wij, dat weten zij, blijkens het applaus dat we in Franeker kregen van hun aan de kant staande wisselploeg.
Nog ongeveer drieëneneenhalve etappe… En ze zijn kort dit jaar.
Mirjam en Roel zijn aan hun laatste etappe begonnen. Met een leuke verrassing, want Jeanne en Benno kwamen vlak vóór ploeg 45 aan bij het wisselpunt. Zij wisselden daar niet, dus ze zijn ons weer voorbij gevaren, maar ze zijn dus in zicht. En die Duitsers liggen nog steeds 7 minuten achter ons. Dat is niet veel, maar ze hebben steeds minder tijd om nog in te lopen.
Dus ja, het is warm en we hebben inmiddels vrij harde tegenwind maar het gaat goed!
Het nadeel van embeddend journalism is dat de journalist in kwestie bij één van de strijdende partijen is ondergebracht. En dan loop je dus het risico dat de informatie die je krijgt gekleurd is. Of dat onprettige of genante gebeurtenissen buiten beeld blijven.
Zoals de plons die Tarcis maakte bij de stempelpost in Workum. Kopje onder. Hij werd er door vriendelijke Duitsers uitgevist, onder toeziend oog van de ehbo’er ter plaatse.
Dus wij roeiden er hard van weg.
Zo ziet Adriaan er uit als hij 1 seconde wakker is. En ik na een nacht van 1:45 min. Maar geslapen joh! Als een roosje. Wat een goed idee die lange rustpauze. En dan wakker worden. Met dit uitzicht. Ik <3 Friesland.
maar we hebben hem wel stevig vast nu.
Op de Elfstedentrackingsite hebben we geen bolletje meer (de trackertelefoon is uitgevallen – die ligt nu energie op te doen) maar er is ook, vrij goed verborgen, een doorkomsttijdentabel op de stempelposten te vinden. En daar zie je dat we in Sneek nog een stukje achter die Duitsers lagen, maar op weg naar IJlst anderhalve minuut hebben gewonnen (ik ben benieuwd wat daar gebeurd is – van Sneek naar IJlst is een kwartiertje roeien) en daarna zijn we gestaag verder uitgelopen.
Bij onze laatste wissel, vlak voor Hindeloopen, was het verschil al 7 minuten. En nu gaan Bart en ik de boot weer in.
Aankomen, uit-, instappen, riemen in de hand en doooorrrrr!!! En dat alles binnen een minuut!
Bart en ik hadden onze lange pauze: na onze vorige roeibeurt zijn we in de Enorme Volvo van Jurian gestapt en zijn, nadat Bart ontdekt had hoe de auto werkte, een heel end doorgereden, naar een prachtig stukje Friesland: een doodlopend weggetje pal langs de vaart.
Daar hebben we de auto aan de kant gezet, de stoelen omlaag gedraaid en onze ogen dichtgedaan. Een kwartiertje geleden ging de wekker: we lopen nog steeds een beetje achter op ons (blijkbaar woest-ambitieuze) schema, dus we hebben nog even de tijd om rustig wakker te worden.
Toen keek ik naar de doorkomsttijden. Eerst scheef (o, kut, we liggen een kwartier achter die Duitsers) en toen iets beter (nee, wacht, er zit een andere ploeg tussen inmiddels, maar we liggen nog steeds anderhalve minuut voor!). En ineens was ik weer helemaal wakker en had ik helemaal zin in een kopje thee en een klein ontbijtje. Klein, want dan lust ik ze rauw!
Het is lekker warm (waarom overwoog ik een shirt onder dat pakje net? – mijn hersenen waren een beetje zenuwachtig) en we zitten snoeihard te roeien. Bart en Margriet hebben die Duitsers ingehaald en daarna zijn ze ook bij onze wissels niet ver weg meer geweest. En nu lijken we steady op ze uit te lopen.
En we hebben allemaal een keer geroeid nu. De schema’s lopen, iedereen lijkt steeds te weten wat ‘ie moet doen en waar ‘ie moet zijn en daardoor zakken de zenuwen ook weer een beetje.
Dat is fijn, want dan komt weer bovenaan te staan dat het zo ontzettend cool is, dit!
De eerste boot is RIC, de tweede boot is de geduchte concurrent, een Duitse ploeg.
Okee, onze voorbereiding is geweldig en onze uitrusting nog beter. Maar ook hier blijk je altijd nog een baas boven baas te hebben. Kijk wat een coole wisselpuntherkenningspijl Theo hier vasthoudt!
De eerste wissel ging een beetje houterig, maar we hebben zojuist de tweede gehad en die ging prachtig soepel.
En dat is mooi, want daardoor kwamen we nog dichter achter ploeg 2 te liggen. Dat zijn de Duitsers die vorig jaar van ons gewonnen hebben. Dus die willen we halen. Hopelijk regelen Bart en Margriet dat nu.
Achter ons ligt ook nog ploeg 7, de mixploeg van de ARC. Die lijken ook snel. Ach ja, we gaan het zien. Bart en ik zijn er klaar voor. Alhoewel… shirt of geen shirt, dat is de vraag…
Op de officiële Elfsteden Roeimarathon Trackersite:
Koppel 5 roeit naar de start. Jeanne en Benno zijn op weg naar de Prinsentuin.
T giet oan!
In dit zennmoment is er zelfs nog tijd voor liefde..
210 km door Friesland, geen of weinig nachtrust, blaren, pijn in je lijf, een knoop in je maag. 3 dagen revalideren.
Waar heeft iedereen het toch over?
Ik lig hier echt prima uit te buiken na een meer dan fatsoenlijke maaltijd, terwijl de rest naar de stuurliedenvergadering is.
Toen ik vanochtend om kwart over vijf wakker werd dacht ik ‘nou ja, dat moet morgen ook’. En toen ging ik nadenken over of ik niet tóch ook een jasje mee moest. En misschien toch ook een lange broek? Je weet maar nooit tenslotte.
Later op de ochtend bedacht ik dat ik écht geen drie thermobroeken mee hoef. Ondanks dat op mijn spullenlijstje van twee jaar geleden stond ‘2 lange thermobroeken (dat was er minstens één te weinig)’. Want bovenaan dat lijstje staat ‘2015 – miezerige regen en koude wind’. En vorig jaar stond er ‘3 lange thermobroeken (niet gebruikt)’.
Leo wist me te vertellen dat dat een teken is dat je nog slaapt. Je hersenen zijn dan half wakker: het piekerstuk is wakker en het relativerende, logisch nadenkende stuk slaapt nog.
En dat klinkt heel bekend: zo halverwege de nacht (of: halverwege de eerste etappe) verdwijnt de ratio langzaam uit beeld. En neemt het primaire systeem het over.
Dus onthoud: als we hersenloos aan het beuken zijn, dan slapen we eigenlijk!
Het gaat beginnen. Om 15:00 vertrekken vanaf RIC. Een beetje zenuwachtig gekakel, een hal vol tassen en heel veel goede zin.
Tijdens een onderneming als deze is het niet alleen belangrijk dat je zelf in topvorm bent. Je bent tenslotte niet alleen op de wereld, en voor een expeditie als deze zal het nodige moeten wijken. Daarom is het zo belangrijk dat ook het thuisfront snor zit.
Zij moeten immers leven met al je getrain, met het feit dat de koelkast de hele tijd leeg is, met dat je vrij weinig andere gespreksonderwerpen meer kent. Met nachtenlang gesleutel aan draaiboeken en wisselschema’s. En, niet in de laatste plaats, met de wetenschap dat je binnenkort een nacht zweterig gaat doorhalen met een woest afgetraind exemplaar van de andere sekse.
En daarom was ik zo diep (ja, bijna tot tranen toe) geroerd, toen ik vanavond thuiskwam en dit cadeautje aantrof.
Uiteraard, élke vrouw zal blij zijn met zo’n prachtige rol geel tape. En elke man ook. Maar het zegt ook iets over hem. Leo snapt mij!
De voorbereidingen zijn in volle gang. Hartige muffins, kwarkbrood en maaltijdsalade. Ik kook me gek. Moet ook wel, want Bart G. gaat weer mee en die verbrandt sneller dan ik kan snijden.
Gelukkig hebben de echt slimme mensen de tactiek en het draaiboek gemaakt. Optimale samenwerking gaat ons dit jaar de snelste tijd ooit opleveren..
Het is laat dit jaar, maar we zijn er weer. Een nieuwe ploeg, met oude bekenden en nieuwe gezichten.
Met erg veel nieuws (een nieuwe tactiek, nieuwe functies in de walploeg, eindelijk mijn felbegeerde embedded journalist). Maar ook met een hoop oud vertrouwd spul. Een bus met wifi, gezelligheid, brede schouders en snoeihard roeien. Ik heb er zin in!