Sommige dingen zijn een traditie. Een Friese traditie. Oranjekoek is zo’n traditie. Na de Elfstedentocht krijg je zo’n oranjekoek. Een leuk idee. Ware het niet dat de oranjekoek die je krijgt echt best vies is. (Roel beweert dat echte oranjekoek wél lekker is, maar zo’n oranjekoek heb ik nog nooit gezien.)
Gelukkig hebben we Bart. Die weet met dit soort tradities wel raad.
Sneller dan ooit (toch? – dit is een vraag aan de Commissie Elfstedenarchief En Tinnen Blikjes) en zonder grote kleerscheuren (maar wel met een paar overdrachtelijke kleintjes). Maar ook zonder blik. En het was leuk en gezellig. Dat is het belangrijkst. Vind ik vanaf morgen.
Niemand heeft nog puf om de oranjekoeken op te halen die klaar liggen voor elke ploeg die finisht. Niemand heeft nog puf om op te staan uit de luie loungebanken die in de partytent staan.
Maar iedereen is het er over eens dat we het de ARC niet cadeau hebben gegeven, dat we dit jaar de snelste tijd ooit(!!!) hebben evaren en dat tucjes echt het allerlekkerste zijn na de elfsteden, voor sommigen graag vergezeld van een biertje.
Zelf drink ik zelden bier. Maar na deze bruuske krachtinspanning is er écht niets lekkerders dan een koud biertje in plastic..
Volgend jaar weer, toch Roel? 😉
We lopen hard in op ons schema – we gaan nu op net iets boven de 18 uur af. Maar de ARC, die ligt een akelig stukje voor ons.
Maar goed, Jeanne en Benno zijn net ingestapt en die hadden net heerlijk liggen tukken, dus dat zijn twee frisse hoentjes.
Voor de rest van de ploeg valt dat frisse wel mee – we durven inmiddels auto’s en bussen overal open te laten staan – geen Friese dief zal die meur willen weerstaan.
Adriaan en ik hebben onze laatste etappe geroeid! We vieren het met een stroopwafel en een super gentle high five, want… uhm… de handjes zijn er ook klaar mee.
Afgeluisterd gesprek op de brug: “ze varen een uur harder dan vorig jaar. Dat is toch wel enorm. Maakt best uit waar je in het veld start.”
Nou varen wij ook harder dan vorig jaar (12 min. maar liefst bij de vorige wissel), maar dat wordt toch een lastig om nog goed te maken met nog 5 trajecten te gaan.
Maakt niet uit, wij hebben nog een doos met Maartjes broodjes.
Mocht gewoon op de foto met het dynamisch koppel dat nu voor de derde keer de inhaalactie gaan doen.. #toppers
Tijdens het wachten voor de wissel onder de brug (in de schaduw), staan we ervoor te stokstaarten in de zon.
Het is kwart over zeven en echt zo spannend..
Update: 9 uur. Stuivertje wisselen. Inhalen, weer ingehaald worden. Wissel, traag koppel bij de tegenstand. Nu moeten we er weer overheen.
Adriaan en ik mochten instappen op de Galamadammen. Dat is één van mijn lievelingswisselpunten: er liggen mooie bootjes en je ziet als roeier prachtig de zon opkomen boven het water. Daglicht geeft moed en dat hebben we nodig, want we moeten een gaatje goedmaken. Dat doen we nu, haal voor haal, ieder traject ietsje dichterbij. Leeuwarden is nog ver!
We liggen twee minuten achter de ARC. Dat is niet best. We zijn hard bezig hier iets aan te doen. Wetterwille Mix met startnummer 10 hebben we niet meer gezien.
Vóór ons liggen verder nog Aengwirden combi, Gyas en een Duitse ploeg die met zes man roeit.
Traject 17, wachten is op Benno en Jeanne. Adriaan werkt z’n derde bak nasi naar binnen, Erik vraagt zich af #hoedan?
Roos en Steven, de chauffeurs doen een tukje en de zon is net op. Dit zijn ze: de momenten.
Zonet hebben Bart en ik heerlijk door Sneek geroeid. Dat is leuk, met scherpe bochten en lage bruggen enzo. Antoinette ging overal moeiteloos langs en onderdoor.
Nu zitten Ellen en Adriaan weer in de boot – die gaan het Slotermeer over. Daarna nemen Jeanne en Benno het over en daarna varen Bart en ik over de Luts. En daarna gaan we slapen. Klinkt dat niet geweldig? Een lekker stuk over een licht-zuigende met een oerwoud begroeide sloot en daarna lekker naar bed. Ik kijk er nu al naar uit.
Eén lange etappe. Geertje en Erik hadden zich opgeworpen om die te doen. Maar iets gooide gemeen roet in het eten. Het is niet helemaal zeker of zij nou die tomtoms hadden gesaboteerd omdat ze hem toch een beetje knepen of dat wij ze juist gesaboteerd hadden, zodat we toch op de Zwette konden roeien
Hoe dan ook, ik heb net een mopje heerlijk zitten stampen op het mooiste roeiwater van Nederland: de Zwette bij nacht.
Isabelle navigeerde met behulp van de sterren en op de kant rende een kudde wilde paarden in volle galop met ons mee (of, nou ja, ik weet eigenlijk niks van paarden, misschien sjokten ze gewoon een beetje door de wei).
Wat wil een mens nog meer?
Eindelijk heb ik op het bruggetje bij Bartlehiem gestaan. Echt om de hoek bij het wisselpunt. Helaas is het inmiddels te donker voor een foto
Bij het bruggetje moet je meteen bb-uit. “Dat weet je toch, dat ís Bartlehiem.” En dat deed Gyas dus niet. En die lagen voor in de open categorie (de mannen dus). Zo verlies je een wedstrijd. Echt sneu. Aengwirden ging er hard aan voorbij.
Maar de race is nog lang.. heel lang.
Ik stond behoorlijk zenuwachtig op de kant – dat is gelukkig na een keertje roeien wel minder. Nog vijf te gaan.
We gaan hard en wisselen stuivertje met de ploeg van de ARC (met nummer 4), die direct achter ons gestart is, ingehaald heeft en waar we nu weer voor liggen. Wetterwille, met nummer 10, ligt een stukje verder achter maar die gaan ook hard. En zijn ook mixed.
Op de tracker-site lijken ze allebei netto op ons voor te liggen, maar we vragen ons af of dat klopt. Ook omdat er dan twee ploegen van zes personen sneller zouden zijn dan wij.
Helemaal vooraan is het ook spannend, de gedoodverfde winnaars (de Aengwirden-combi) zijn inmiddels ingehaald door Gyas, die met nummer 2 varen.
Geen idee of dit panorama overkomt, maar de Prinsentuin is altijd feest. Dit jaar hebben ze zelfs een drijvende fanfare.
😃
dan kun je hier kijken. We hebben startnummer 3.
Een tas met kleding, een tas met eten en een tas voor de lange pauze. Dan een schema..
Wie zit wanneer in welke auto.. en vooral: welke tas heb ik wanneer nodig en in welke auto. Elfsteden is puzzelen en naarmate de vermoeidheid vordert is vooral dat een opgave.
Ons sterrenteam van dit jaar bestaat uit
Adriaan – de Einstein van de ploeg. Legde voor het eerst het verband tussen massa en tijd. Roeit met Ellen.
Antoinette – is de favoriete stuur van Roel en Maartje op Abcoude-Amsterdam, en was bereid ook wat langere stukken te doen.
Bart – eet het meest van allemaal. En daarna gaat ‘ie knetterhard roeien, met Maartje.
Benno – creatief brein. Interviewt nu Rosalinde en heeft de shirts ontworpen.
Ellen – heeft de breedste schouders van allemaal. Is bovendien wereldkampioen samen met Adriaan, met wie ze ook roeit.
Erik – buitenlid. Had er een familievete voor over om met Geertje (en ons!) mee te doen. Zijn achternaam is niet Capuletti, maar het was minstens zo dramatisch.
Geertje – toproeister die we dit jaar eindelijk weer eens wisten te strikken – mits ze met Erik mocht roeien. Dat mocht.
Isabelle – stuurt. Vorig jaar stuurde haar dochter, we besloten het binnen de familie te houden.
Jeanne – OpperHoofd Pannenkoeken. Roeit samen met Benno.
Johan – is bij wijze van voorbereiding begonnen aan een carrière als buschauffeur.
Maartje – eigenaar van de rol geel tape. Roeit met Bart.
Nienke – blij ei. Roeit met Roel en heeft bovendien de stempelplank geknutseld.
Roel – heeft de boot ook dit jaar weer nóg perfecter geprepareerd.
Rosalinde – roeit niet, maar houdt wel van autorijden. Chef tijdwaarneming.
Steven – Elfstedenmastodont en stempelassistent. Bestuurt de auto met de riemen op het dak.
Vooraf eten we samen. Dit keer wraps, couscoussalade, champignonbroodjes, superpannenkoeken en linzensalade (met en zonder feta). Eten is alles met zo’n marathon. Zeker voldoende, maar niet te veel, want dat komt je neus uit. En ook koolhydraten, maar nu voor de verandering graag snel verteerbaar.
Na de tweede etappe (ongeveer) stopt (bij mij althans) de spijsvertering. Dan lukken alleen vloeibare koolhydraten nog. Het is dus zaak om te zorgen dat je op tijd locked and loaded bent.
Dat lijkt gelukt, het meeste is verdwenen..
Wat hebben we weer een topploeg dit jaar! Nieuwste aanwinst is Rosalinde, een goede vriendin van Maartje. Onderweg naar Friesland is het een goede gelegenheid Rosalinde beter te leren kennen.
1. Waar ken je Maartje van? – ‘Van de middelbare school in Amsterdam. We waren 12 jaar en fietsten samen naar school. Maartjes record lag op 18 min, het mijne op 16 min.’
2. Wat doe je in het dagelijks leven? – ‘Ik werk voor de gemeente Amsterdam, directie p&o. Ik heb een tweede carrière als operazangeres. Ik heb een voorliefde voor het Hoogromantische repertoire’. (wauw!)
3. Wat is je gezinssituatie? – ‘Ik woon samen met mijn vriend Jorrit. Hij gaat volgend jaar naar Bremerhafen dus dan gaan we latten.’
4. Wat vind je van roeien? – ‘Ik heb dat nog nooit geprobeerd. Ik heb meer met kanoën.’ (Dat is dan weer jammer 😉 )
5. Wat ga je doen in de RIC Mix? – ‘Ik ben de chauffeuse van auto 2. En ik ben Chef Tijd. Dat betekent dat ik na elke wissel de tijd op de app zet. Kijken of we op schema lopen.’
De kaarten en het laserzwaard hebben we niet meer nodig! We laten ons leiden door deze prachtige sirene. Welkom bij RIC Mix, Rosalinde!
Een tijdje geleden ging het over niks anders, maar nu hoor je er eigenlijk weinig meer over, over “normen en waarden”. Maar ze zijn er nog wel degelijk. En ze verschuiven. Zo dacht ik 20 jaar geleden: een mobiele telefoon, dat ga ik toch echt nooit doen. Maar nu vind ik het toch wel gemakkelijk.
Zo vonden wij het vroeger altijd heel stom als we mensen met riemen op het dak van hun auto zagen rondrijden. Als je dan een riem brak dan gebeurde dat natuurlijk nooit op de plek waar die auto was. Nee, wij namen onze reserveriemen mee in de boot. Maar toen Adriaan ons voorrekende dat we echt minuten sneller zouden zijn met riemen op het dak, waren we om. En zeg nou zelf: dit ziet er toch onwijs cool en stoer uit.
In de rode bus onderweg naar Leeuwarden. Johan is onze grote chauffeur.
Roel liet al zien hoe de voorbereiding er bij hem thuis uitziet: als een man cave on steroids.
Bij mij is het nu een gigantische broodjesbroedkamer. Met een rol geel tape, om te bewijzen dat het écht mijn huis is.
Er zijn wel degelijk grote innovaties dit jaar. Zo hebben we op voorstel van Adriaan besloten om de reserveriemen niet meer mee te nemen in de boot. Scheelt minimaal twee kilo.
Voor de “hot stand-by” GPS hebben we nu een extra houdertje zodat de stuurlieden hem gewoon kunnen gebruiken. Voorheen lag hij uit het zicht in een waterdicht tonnetje. Nu kun je de twee schermen op twee verschillende zoomniveaus zetten voor nóg beter overzicht.
En dan de accu’s. Hiervoor hadden we al een aantal jaren twee kleine loodaccu’s. Samen toch 2,8 kilo. Alweer volgens Adriaan moest dat veel lichter kunnen. Daarom heb ik deze accu’s vervangen door een 5200 mAh 3S LiPo-accu van 340 gram. Vanaf gisteravond heb ik de volledige technische installatie getest:
Na 18 uur gebruik heb ik de spanning gemeten uit de accu: nog steeds 11,1 volt; precies het nominale voltage. Test geslaagd.
Nog een verbetering. Om de boot van de kant weg te duwen na een stempel of een wissel gebruiken we altijd twee speciale lange stokken: de “uitzetbomen”. Na bestudering van de verschillende wisseltechnieken van andere ploegen heb ik geconcludeerd dat die ook beter konden, en ik heb een nieuwe constructie gemaakt. De epoxy moet nog een beetje uitharden, maar binnenkort hoop ik hiervan een foto te kunnen tonen…
Wat is het toch fijn om een nerd te zijn! Dan vind je het namelijk leuk om met dit soort dingetjes te fröbelen.
De test-opstelling. De pompjes stonden aanvankelijk natuurlijk in een emmer water, voor een realistische test
Ik heb de website alvast afgestoft en onder een nieuwe domeinnaam gehangen. Helaas was “ric.mix” niet beschikbaar (want “.mix” is geen TLD… Waarom eigenlijk niet? ICANN, doe er iets aan!) en daarom is het “ricmix.rocks” geworden. Denk er bliksemschichten bij.