En kijk eens wat Nikki voor ons gebakken heeft

Het mixveld gewonnen én, waarschijnlijk voor het eerst ever, als mixploeg overall de snelste.

Ja, onder luid gejuich is het topteam Benno en Jeanne gefinisht. Kapot en heerlijk voldaan. Even afwachten of we echt hebben gewonnen. Voorlopig nog geen andere boot in zicht.

Wel binnen tien minuten de boot onttakeld.

Als eerste over de finish. Deksel erop, elfstedenlintje erom en niks meer aan doen.

We zijn er bijna! Jeanne en Benno gaan finishen. En zeg nou zelf, zo’n tracking-site ziet er toch leuk uit zo. (Ja, de tracker doet het weer, nu echt.)

Joppe en ik klaar zijn klaaro! Wat een killerteam. 😉

Voor iedereen die nieuwsgierig is hoe zo’n bus eruit ziet na een elfstedennachtje.. nou zo dus.

Twaalf uur aan geklust, eindelijk gefixt: de tracker. Zie ons op de livepagina.

Die twee stoeltjes bij dat tafeltje aan dat stukje met afzetlint afgezette kade waren nog steeds leeg. En ik verwachtte onze ploeg binnen een paar minuten.

Dus ik liep naar de vlakbij geparkeerde soepbus (soeptruck zou een betere naam zijn) om te informeren of zij iets wisten van de stempelpost. Nee, de aardige Friezen daar waren van de koffie (en smerige thee en poedersoep), niet van het stempelen.

Wij liepen naar de stempelpost. Onder het tafeltje stond een tasje, met touwtjes, lijnen en tiewraps. Maar geen stempelpoststempel. Er stond ook een fiets, met een jas eroverheen gedrapeerd. Maar het leek ons ook weer zo wat om daar in te gaan graaien.

De soepbusmeneer kwam erbij, en hij zag dat helemaal niet als een probleem. Hij toverde de Harlinger stempelpoststempel tevoorschijn. En ik zag een oplossing. Want een Elfstedenstempel is geldig als ‘ie door een echte Fries gezet is. En deze meneer voldeed duidelijk aan die eis. Dus wij schreven zelf onze doorkomsttijd op de lijst, de Fries zette de stempel en iedereen was blij.

Ik heb geloof ik een van de Grote Beginnersfouten gemaakt. We zijn op weg naar mijn laatste diedubbele stuurtraject, maar mijn weekendtas ligt nagenoeg ongebruikt in de achterbak van de bus. Het enige dat ik uit mijn tas vol thermo’s, jasjes, handschoenen en een extra paar laarzen heb gehaald, is een paar sokken en een trui. Nouja, beter te veel dan te weinig, zullen we dan maar zeggen.

Droge sokken, een kopje thee, een zonnetje en een dixi met papier. Het is goed toeven hier in Harlingen (maar het is wel te hopen dat die twee lege stoeltjes bij de stempelpost zo bezet worden, want Jeanne en Benno komen er zo aangedenderd.)

Het verschil met nummer 9 (die tweede liggen) is inmiddels bijna 36 minuten!

Soms wisselen we op een kade, soms (zo discreet mogelijk) in een voor- of achtertuin. De wissel van daarnet was bij deze vriendelijke dames thuis. Ze keken ons een beetje raar aan.

Nienke wil bij de majorettes. De powermajorettes.

Langzaam begint het weer licht te worden. Joppe en ik deden het eerste stuk alternatieve route. Terug vanuit IJlst. We liggen zover voor dat de tegenliggers ons hulp aanboden omdat ze dachten dat we verkeerd waren gevaren… We hebben al bijna een vrije pitstop.

We hebben net het mooiste roeiwater ter wereld bevaren. De Zwette bij nacht. Niemand om ons heen en sterrenbeeld Cassiopeia boven ons. Wat een feest!

En dan lijkt het er ook nog eens op dat we weliswaar verliezen op ons eigen schema maar verder uitlopen op de rest.

Cyriel en ik hebben onze eerste etappe gehad – alle koppels hebben nu een keer geroeid. Deze etappe was lang en we hadden wind tegen. En Annemarijn praatte ons er strak doorheen.

Nu zijn we onderweg naar Wetterwille, waar we weer stempelen. Ik ben benieuwd naar de doorkomsttijden daar (onze tracker heeft het geloof ik definitief begeven, maar op diezelfde site vind je ook een tabel met doorkomsttijden op de stempelposten).

Gehoord halverwege op weg naar het volgende wisselpunt:

“Hè, waarom heb ik een alarm? Oh, de achterklep staat nog open. En waar is het wisselkrat (de krat waarin roeiers hun kleding in dumpen tijdens het roeien)?”

Terug op de parkeerplaats staat het wisselkrat eenzaam op ons te wachten.

De kop is eraf. Onstuimig water, maar wel lekker stampen. En nu tijd voor de refill. M’n roeimaat Joppe doet dat met nasi en babi pangang?

Je weet wel, bij die mooie houtzaag-, pel- en nogwat molen:

En dit is de wissel: Jeanne en Benno eruit, Nienke en Joppe erin:

Goede vraag! We hebben dit jaar een ideale combinatie van oud en nieuw, ervaren en minder ervaren. En allemaal sterk!

Koppel 1 zijn Roel en Tessa. Roel is onze captain, hardware-opperhoofd en meestersoldeerder. Tessa is nog nooit met onze ploeg meegeweest, maar heeft wel een indrukwekkende erelijst en een wikipediapagina.

Als zij uit de boot komen, stappen Benno en Jeanne erin. Benno is tegenwoordig professioneel ergometeraar en Jeanne leert de halve wereld roeien en is bovendien kaartenlaminator en chef pannenkoeken.

Koppel 3 zijn Joppe en Nienke. Joppe is een nieuwe ster(k) aan ons firmament, Nienke een ervaren kracht die hem precies kan voordoen hoe het moet.

Daarna komen Bart en Ellen. Bart is de man achter de lichtzwaarden en Ellen de sterkste vrouw van Nederland.

En dan hebben we nog Cyriel en Maartje. Voor Cyriel is dit de eerste keer, Maartje compenseert dat.

We worden in de boot gestuurd door Annemarijn en Mila, en op de kant door Isabelle, Janneke en Mart.

Onze tracker doet het nu al niet meer, maar kijk wat een geweldig uitzicht ik heb vanuit de auto. Friesland, een laagstaand zonnetje en de reserveriemen:

We zagen hem nog lopen, Burgemeester Buma. Maar we zijn er met een boogje omheen gelopen. Anyways, de boot is weg. Koppel 1, Roel en Tessa gingen meteen keihard van start. Eerste stuk is wind mee, kunnen we meteen die voorsprong pakken.

En dan gaat het beginnen. Tegen de wind in.

De alternatieve route. #baal. Geen meren, maar ook geen dijkvaart.

Eigenlijk dacht ik dat Roel daar zo géén zin in zou hebben dat zijn alternatieve route een retourtje Amsterdam zou zijn.

Maar we gaan toch. It giet oan.

Echte RicMix pannenkoeken 😋

Met een fashion upgrade: we hebben een tafel om aan te eten. Zelden gezien. Meestal zitten we met het bord op schoot tegen de loods van kanoclub.

We zijn de laatste puntjes op de ‘i’ aan het zetten: de boot is door de wedstrijdcommissie inmiddels goedgekeurd.

Het spannende is nu de vraag: gaan we de volle route varen? Het waait hard, en met harde wind over een Fries meer varen schijnt gevaarlijk te zijn.

Zometeen bij de Captains Meeting gaan we horen of we de alternatieve route gaan varen, waar we vooral de grote meren ontwijken (Slotermeer en De Morra).

We schatten in dat we met de volle route wat later dan normaal over de finish komen (15:30, een uur langer roeien door tegenwind) en met de alternatieve route dan zijn we ongeveer 13:00 binnen.

Heerlijk opgewonden gekakel in het busje. Zenuwen + zin = adrenaline

We zijn onderweg! Bart en Roel zijn al in Leeuwarden, die hebben de boot in elkaar geschroefd en de uitrusting erin geplakt. Die zit inmiddels al in elkaar.

De rest van de ploeg heeft vandaag een beetje lopen kipzonderkoppen (die term heb ik vandaag geleerd, maar het is wel wat ik gedaan heb), eten maken en (in sommige gevallen) barkrukken in elkaar geschroefd.

Maar nu zitten we in de bus en een auto en zijn we eindelijk onderweg naar Friesland. Hoera!

Twee jaar pandemie heeft de routine een beetje doen verroesten, maar we zijn er weer. Met een roeiers, stuurlieden, chauffeurs, een bus, draaiboeken, lichtzwaarden, wisselbulletins, een pizzaplank en rollen tape.

Op RIC Mix HQ was het voorbereiden in volle gang:

En nu hebben we ook wisselschema’s voor als het zo hard waait dat we de alternatieve route moeten varen: