Ken je ze, van die advertenties voor een wonderbaarlijk afslankmiddel? Op de ene foto staat een bleke, chagrijnig kijkende meneer, onder een TL-balk in een lullige zwembroek en op de andere foto kijkt hij vrolijk, is hij naar de kapper geweest, hij staat in het zonnetje en hij houdt zijn buik in. En dat komt dan allemaal door dat wondermiddel.

Mila dacht daaraan (denk ik) toen ze voorstelde om foto’s te maken van roeiers, nét na hun laatste etappe.

En dan is dit dus vóór

En dit na:

(Margriet en Senne doken de douche onder vóór een razende reporter de kans had waargenomen ze op de foto te zetten)

Dat is dus wat je in 18:51 uur kunt bereiken. Een hoop zweterigheid en blije hoofden.

Dat is dus de uitslag. Niet gek, als zeventiende starten en als vijfde finishen. De snelste mixploeg is een selectie marathonroeiers. Kortom, eigenlijk zijn we best trots. Maar belangrijker: het was leuk! En we zijn nog steeds vrienden, misschien wel betere dan we hiervoor waren.

En dit hebben jullie nog tegoed, onze jaarlijkse quotes, zonder context. En nee, die zijn minder grensoverschrijdend dan je op het eerste oog denkt. 😉

‘Als het nog langer duurt sta ik zo weer met mn lul in mn hand’

‘Sleuren en leuren, maar wel mooie lange klappen’

‘Mette weet hoe zuigen voelt’

‘De rode vesten zijn rood. De zwarte vesten zijn zwart. Simpel’

‘Ik zit weer in het verkeerde gat, sorry’

‘Moeten we nou nog stempelen in Sloten?’

‘De wisselplaats bij de Luts. Daar ben ik zo in mn kont geprikt. Ik moest gewoon heel nodig’

‘Mette zit graag op een paal’

‘God tyfustouw’

We zijn gefinisht, nog geen idee wat we zijn geworden, want ik was aan het sturen.  De vraag is wel waarom ze de spannendste stuuretappe helemaal aan het einde doen. Dwars door Leeuwarden, met hordes pleziervaart.

Maar, ik ben koud van boord en de boot is al ontmanteld.

De laatste etappe begint voor iedereen, beginnen met ons eerste topkoppel, of toppel zoals Mette zegt.

Maartje en Bart stappen in, Senne en Margriet kwamen eruit.

Oh en Roel? Die doet een welverdiend dutje.

Eindelijk, koffie! Of beter nog; de koffie van de McDonalds die ons nooit heeft bereikt. Daar istie eindelijk! Zou hij nog lekker zijn?

In zo’n Elfstedenploeg heb je altijd verschillende types. Brullende beren, stoere sturen, beschaafde beukers, huilende hooikoortspatiënten.

En we hebben nu ook een heel zorgelijk type mee. De bus. Hij is niet heel ervaren – hij had 17 kilometer op de teller toen we hem van de verhuurder meekregen – dus we kunnen het hem niet verwijten. Maar stiekem is het best irritant. Piepen als de chauffeur wegrijdt terwijl nog niet alle gordels al helemaal dicht zijn. Weigeren ook maar een centimetertje te rijden als de deur open is. En vooral: een diepe angst voor hoog gras. Waar het hier van stikt.

Heel vermoeiend. Dus ondanks zijn kekke display, dubbele set schuifdeuren en heerlijke airco hoop ik toch dat we volgend haar een iets minder zenuwpezerig type bereid kunnen vinden mee te gaan.

Mette komt net uit de boot en heeft het heet. Maar dat heeft haar en Thijs er niet van weerhouden weer in te lopen op ploeg 3, met wie we nog steeds een nek-aan-nekrace houden. Stiekem liggen wij voor, want we startten later dan zij, maar toch is de spanning hier om te snijden. Als straks Roel en Edith uit de boot stappen, gaat iedereen beginnen aan diens LAAAATSTE RRRRRRRONDEEEE

Is bij de Galamadammen. Mooie herinneringen, en altijd prachtig uitzicht. Hier is de zon net op, hier eten we pannekoeken. Hier is de lucht heerlijk fris, en heb je ruimte om te wisselen.

Dit keer gaan Maartje en Bart eruit, en Jeanne en Mark erin.

En hier genoot de Kapitein ook zo van, het was ook zijn favoriete wisselpunt.

Uiteraard had het tweede niks met het eerste te maken. Net van het breedste water het smalste water in gestoken. Op het Slotermeer de zon zien opkomen en op de smalle Luts begon het heel leuk. Door Roels handige trucje met een doorlopend stuurtouwtje, kan je als stuur prima met één hand sturen. Dus toen het eventjes wat breder was en ik mijn telefoon onder mijn zwemvest uit kon frutten, kwam de influencer in mij naar boven

Dit bleek wel de stilte voor de storm. Vlak voor ons zat een Duitse ploeg die net hun veteranenkoppel in has laten stappen. Senne en Margriet beukten ernaartoe en wilden er zooooo graag overheen, maar het was gewoon echt te smal. Wat een ellende, dat je harder wil, harder kan, maar het gaat niet! Nou, Maartje, Bart en Nienke: pak ze!!!

Is het verschrikkelijk krap. Dus moet je krabben, voor de niet roeiers: lastig hengelen met je riemen. Maar dat ging natuurlijk vet goed, want dat kunnen Roel en Edith.

En dan een snelle wissel. Margriet en Senne gaan aan. We moeten die laatste mixploeg tegenstander, nummer 2 gaan halen. Nu gaat het echt beginnen.

Ik liep het toiletgebouw in Woudsend in. Een keurig, licht toiletgebouw waar ik me al een tijdje op verheugde. Eén stalletje is bezet, ernaast is het vrij. Ik stap naar binnen en zie dat er geen papier is, dus ik vraag ‘heb jij wc-papier?’

De dame naast me zegt ja, en ik realiseer me dat ze niet een van mijn ploeggenotes is. Desondanks komt er een hand met een stuk wc-papier onder het wandje door.

Tegen de tijd dat ik van het toilet kom is zij al vertrokken, dus ik heb haar niet gezien.

Van die spontane ontmoetingen in de Friese nacht.

Het was een prachtige etappe onder de sterrenhemel. Maar erg veel tijd om daarvan te genieten had ik niet, want eerst beukten Jeanne en Mark ons naar Leeuwarden toe, ongelooflijk efficiënt gewisseld en gestempeld en toen Mette en Thijs, die zo hard doordenderden dat ik nog even dacht het verkeerde rode lijntje te volgen. Gelukkig wist Mette gewoon de weg (waar heb je die GPS ook voor nodig). En toen kwamen Edith en Roel het afmaken. Nummer 19 is netjes gebleven waar die hoort (achter ons 🙂 ). En volgens mij lopen we in op de mannenploeg voor ons!

Het is stikdonker en we zitten tussen de sterren en het kikkergekwaak een beetje te soezelen.

We hadden al een paar keer stuivertje gewisseld met ploeg nummer 19, maar in onze laatste etappe hebben Bart en ik ze ingehaald nog voordat ze gingen wisselen.

Bij de stempelpost bij Wetterwille was het verschil opgelopen tot drie minuten – en dan ligt er daar vóór ligt ook nog ploeg nummer 2, die zijn ook mixed. Dus we hebben nog wel iets te doen.

Jeanne en Mark eruit, Mette en Thijs erin

Nu nog lekker vooraan

Voor t oan giet, altijd eerst de groepsfoto. Als we allemaal nog blij zijn

Er wordt druk gekwekt in de bus, maar kennelijk vindt Mila de gesprekken zo saai dat ze haar puzzelboekje tevoorschijn heeft gehaald. Nu wordt er druk gepuzzeld in de bus.

We mogen weer! Morgen (vrijdag) vertrekken we met een enthousiaste ploeg naar Friesland om deel te nemen aan de 39ste Elfstedenroeimarathon. We starten iets na 20:00 als 17e. Vanaf dat moment is onze boot (en 97 andere boten) online te volgen via https://tourmonitor.eu/elfstedenroeimarathon/esrm2025, tot de finish, die we na een tocht van ± 18 uur verwachten te passeren. En natuurlijk delen we onze avonturen ook via dit blog.

De weersverwachting is redelijk goed: de wind lijkt af te nemen en ’s nachts wordt het 12 graden. Overdag is er zon en lijkt het droog te blijven.

Maar eerst nog wat voorbereidingen: de boot wordt gecontroleerd en de navigatie tablet wordt verbeterd: op verzoek van stuurvrouw Mila zorgen we er voor dat het scherm nog verder gedimd kan worden, zodat de stuurtjes ’s nachts niet verblind raken.