Tarcis vroeg om updates mijnerzijds, maar die zijn niet erg relevant. Ik kan niet lang roeien, of überhaupt zelfs wakker blijven, dus mijn Elfstedentocht tot nu toe was voorbereiding.
Werving en selectie, koppels breien en het Friese vlotjeskijken, de sport die hier traditiegetrouw op koningsdag wordt beoefend (al vroeg ik me gisteren net af of het ook al op koninginnedag gebeurde – daarvoor moet ik nog eens in de archieven kijken).
En gisteren heb ik nog maar eens bewezen dat mezelf uitselecteren een goed idee was – ik kan niet eens meer een halve boot bovenop de botenwagen leggen…

Dus in plaats van met een klein gezellig busje ben ik met een trein naar Friesland gekomen en heb ik Harlingen beter bekeken dan ooit tevoren. Ze hebben hier bij de Jumbo allemaal dingen die ik nooit eerder gezien had:

Ik sliep in een pension op honderd meter van een wisselpunt, dat de authentieke familiehuis-vibe vooral verspreidde door keihard gestommel op de trappen. Niet dat ik anders heel goed geslapen had trouwens – ik had duidelijk last van wedstrijstress-by-proxy. Want er lag een Andere Ploeg op de verkeerde plek en dat veranderde niet door de tracker te verversen of de mobiele versie daarvan te vervloeken…

Maar bij het ontbijt waren er suikerbrood en van die leuke doosjes vlokken. Ik ben over de dijk naar Harlingen gewandeld. Harlingen heeft een hoop om verliefd op te worden (de Waddenzee, de wind in je haar, een Jumbo met een kletskassa, een overdaad aan schattige huisjes en heel mooie parkjes) maar mist ook dingen waar ik niet lang zonder kan (met stip op één: RIC) dus ik ga toch maar niet verhuizen.

En nu zit ik op de stempelpost (die gelukkig bemand is). Ik word meteen herkend als een Fries – zoals je een Fransman herkent aan de baret en de baguette onder haar arm, zo herken je blijkbaar de Fries niet alleen aan vrijelijk overal rondplassen maar ook aan het uit hun tas stekende suikerbrood…