Een grappig wisselpunt, omdat we er twee keer wisselen: voor en na de lus door Dokkum.

Zojuist hebben we, op de Geosports GPS-tracker-site, Jeanne en Nicolas door Dokkum zien ronden. Dus nu gaan we als een haas naar de andere kant van de brug, een kilometer verderop, om ze daar bij de volgende wissel op te vangen. Roel en Lisa maken zich klaar, staan te dubben, lange broek, korte broek… Het is winderig en nogal koud. Ik adviseer: een lange broek. Ook voor de thuisblijvers.

Onze boot is live te volgen op de site van Geosports, maar reken je niet rijk: een tracker is voor mixed ploegen niet verplicht, wij hebben er een, maar niet alle tegenstanders. Op dit moment liggen we echter voorin in het mixveld. Nog 180 kilometer te gaan!

De eerste ploeg (overall) is inmiddels al weer terug hier.

Adriaan en Johan zijn gestart. In een verwoestend tempo, om de tegenstand te laten zien hoe het moet.

De start in Leeuwarden is altijd nogal chaotisch. We waren er ruim op tijd, dus we hadden een mooi plekje aan de kant waar Maartje en Edwin, die opgeroeid hadden, konden uitstappen. En Adriaan en Johan erin. Tegen achten kwam er een prominente Fries (ik weet niet wie) en die hield een helaas onverstaanbaar toespraakje. En had daarna de ondankbare taak om 99 ploegen af te starten.

Maar na de eenenveertigste zijn wij hard naar de bus gerend, om op tijd te zijn op het eerste wisselpunt.

We zijn begonnen!

De boot zit vol met meters tape, er zit een uiterst kek taftzeiltje op, het roer is vastgeplakt, de accu zit erop, de lichtjes doen het en de nummers zitten stevig vast.

En het is geweldig zonnig. En wat doe je dan? De boot is gekeurd, helaas niet door een meneer in een blazer. Maar hij is goedgekeurd.

En dan zit je in de schaduw, je drinkt genoeg, je bewondert andere boten en eerlijk gezegd is er niet zo heel veel te doen. En voordat je het weet is het tijd om te gaan eten. Lekker, salade, pannekoeken, taart. En dan moet je je al weer klaarmaken voor het oproeien.

De ploeg stelt zich voor

Aan het roer: Inger en Menke. Menke heeft de tocht vorig jaar al gestuurd, Inger is pas lid van RIC.

Ploeg 1: Adriaan en Johan. Adriaan is de notoire wisselaar, hij zoekt elk jaar zorgvuldig degene met wie hij het hardst kan roeien. Dit jaar is Johan de gelukkige, uiterst ervaren op de Elfstedentocht maar nieuw in de mix-ploeg.

Ploeg 2: Geertje en Erik. Geertje heeft de tocht al meerdere malen gestuurd, maar we hebben haar nu zover gekregen dat ze gaat roeien. En ze roeit met Erik, het nieuwe talent uit de clubvier.

Ploeg 3: Jeanne en Nicolas. Ons meest imposante koppel, en ons meest internationale koppel.

Ploeg 4: Roel en Lisa. Lisa is dit jaar op RIC in de clubacht begonnen en pakt direct stevig door.

Ploeg 5: Maartje en Edwin. Vorig jaar benoemd tot huwelijk van de eeuw, en dit jaar zetten ze hun zegetocht voort.

Arno en Shaun zijn mee als chauffeur. Arno bestuurt de bus en Shaun de auto waar Geertje en Erik inzitten.

Pessimisten zouden zeggen dat we de voorbereiding nog niet goed genoeg hebben gedaan. Optimisten zeggen dat we in ieder geval genoeg stuurboordriemen mee hebben.

En hee, hoeveel riemen heb je nou helemaal nodig? In de regel heb je genoeg aan twee stuurboordriemen en twee bakboordriemen. Als reserve heb je dan nog een extra setje nodig, voor je-weet-maar-nooit.

Hebben wij ook. Alleen, in ons geval hebben we twee reserve-stuurboordriemen. En geen bakboordriemen. En nee, je kunt een stuurboordriem niet aan bakboord in de boot hangen. Nou ja, dan breken we maar geen riemen aan bakboord. En twee aan stuurboord. Gewoon, om aan te tonen dat we gelijk hadden.

Ook dit jaar varen we weer met een tracker van de organisatie. Die bepaalt constant onze positie en stuurt die door naar het internet. Via een webpagina kun je op de kaart zien waar we zijn.

Nu maar hopen dat-ie niet opnieuw uitvalt, zoals vorig jaar even voorbij Oudkerk (20% van de route) gebeurde.

Niet alle boten zijn trouwens uitgerust met zo’n GPS-tracker, dus niet te vroeg juichen als je ons helemaal voorop ziet liggen. Misschien racet onze concurrentie wel anoniem en onnavolgbaar door Friesland.

De exacte link naar de kaart met alle posities van de boten die wel met een GPS-tracker zijn uitrust is nog niet bekend. Maar op deze pagina wordt-ie zeker gepubliceerd.

De organisatie-tracker kun je trouwens aan boord niet aflezen. Voor onze navigatie gebruiken we al jaren onze goede Garmin GPSMAP 60CSx (ik weet het: oud model). Daar zit een kaart op, en een routelijn die ons geen meter van het juiste spoor afbrengt. Deze GPS heeft geen verbinding met de wal, maar hij maakt wel een logbestand aan met een schat aan statistische informatie over snelheid en de route die we gevaren hebben.

Behalve het uitzoeken van de taftzeiltjes moest er ook nog een en ander aan de boot gebeuren.
Zo werd er gemeten en gesteld en werden er allerhande toevoegingen aan de boot gedaan, zoals schroefoogjes, latjes, lampen en een pomp.

De voorbereidingen zijn in volle gang. Vandaag heb ik me met een van de belangrijkere details van de tocht beziggehouden: taftzeiltjes.

Iedereen die de Elfstedentocht (ja, ik vind Elfsteden Roeimarathon gewoon geen naam, ondanks dat het ding al jaren zo heet) wel eens geroeid heeft weet het: een goede voorbereiding is alles.

En ik zal een geheim vertellen: dat zit ‘m niet alleen in de trainingen. Nee, dat gaat veel verder. Een goede tocht vaar je niet zonder de goede taftbedekking. En dat luistert nauw.

Dus ik toog vandaag naar de markt. En natuurlijk wist ik wel dat marktmensen geen onderwijzers zijn, en dat een spelfoutje erin kan sluipen, maar dat ze allemaal ’tafelzeil’ spellen als ze ’taftzeil’ bedoelen, dat vond ik toch raar. Maar kijk nou, wat een beeld van een taftzeil ik vond. Dat maakt de tocht bij voorbaat al geslaagd.

Om iets over half drie waren we er. Als derde overall, en als eerste mixploeg, in 18 uur en ruim 36 minuten.

Inmiddels zijn we gevoed, gelaafd en frisgewassen. En wachten we op de prijsuitreiking, om 17 uur. Want daar willen we wel even voor blijven: wij zijn nog nooit zo hoog in het algemeen klassement geeindigd. En om dat dan te combineren met winnen, dat is helemaal cool!

Onze eerste terugrijchauffeur is ook gearriveerd, dus de bus komt veilig en wel thuis. En ook voor de auto’s komen er nog chauffeurs die vannacht wel geslapen hebben.

En de accu van de laptop raakt ook leeg. Tot volgend jaar!

Wat ze over de laatste loodjes zeggen is waar. Steven en Geert zijn ze nu aan het afleggen. Wij wachten, langs het Van Harinxmakanaal. Hier gaan Roel en Ho Jung de boot in, om te finishen.

De brownies zijn op, veel zoute koekjes ook. Maar gelukkig is er daarvan altijd meer, de bus ligt vol rondslingerende zakken salmiakkogels, boterhammen, bakken salade en flessen water.

In het mixklassement zijn allemaal interessante verschuivingen geweest: de Bonner Ruderverein, die fier tweede lag, is flink ingehaald. Maar voor ons maakt het niet uit: De Hunze, die nu tweede ligt, was meer dan anderhalf uur na ons in Franeker.

Wij verheugen ons op de douche (dat is een fijn voordeel van het mixveld winnen, als dame: er staat nog niemand onder de douche, dus er is nog plenty warm water en schone vloer). En op de prijsuitreiking.

Edwin en ik hebben onze vierde etappe afgelegd. Heel veel haakse bochten en bruggen. Dat is zowiezo het thema van dit gedeelte van de tocht: zuigende sloten en heel veel bochten. Dat is prima, zolang ze te nemen zijn met een beetje sterker halen hier of daar. Maar als er gehouden worden, vinden mijn handen dat niet fijn meer.

Buiten dat valt het mee met de ellende. De bankjes zijn iets meer op de herenbil afgestemd, de handjes protesteren en het is te zien dat mensen lastiger op gang komen. Maar buiten dat: het weer is goed, er is thee en er zijn zoute koekjes. En brownies.

In Bolsward (waar de verslaggever van TV Bolsward node gemist werd) hebben we even staan praten met een vriendelijke jongeman van Time Team. We liggen echt ruim een uur voor. Het is nu te zien dat toen de nummer twee (Bonner Ruderverein) in Workum stempelde, stempelden wij al in Bolsward. Willem III kwam daar twintig minuten na ons aan, en toen hadden wij al vernomen dat zij ook nog een kwartier straftijd krijgen vanwege het niet dragen van zwemvesten op de immer gevaarlijke Luts…

Het gedoe met de zwemvesten is weer voorbij.

Jeanne en Nicolas hebben, met zwemvesten aan, het Slotermeer overgecrosst. Daarna hebben Janneke en Adriaan de Luts voor hun rekening genomen. De Luts is een smal, ondiep rotriviertje waar je maar nauwelijks in kunt roeien. En omdat het water er toch zeker kniediep is, moet je er een zwemvest aan.

Vervolgens hebben Edwin en ik knalhard de Geeuw, de Morra en het Prins Johan Frisokanaal overgeroeid. Lekker! En daarna kan je echt zoooo blij worden van droge kleren en een kopje thee!

En nu komt een gek moment in de tocht. Het is al lang en breed licht (de zon begon met opkomen op toen we op het Slotermeer waren) en je ziet ook al her en der mensen die wakker zijn. Wat ons betreft is het dus een uur of elf, tijd voor een ontbijtje en wat actie. Maar voor de rest van de wereld is het nog lang geen tijd om op te staan.

O, en wat ons en de rest van de wereld betreft: we liggen nu derde, overall. Voor ons liggen de ARC en De Zwolsche, en die liggen zo ver voor dat we ze al tijden niet hebben gezien.

De eerste mixploeg achter ons lag in Sloten al zo’n veertig minuten achter ons. Het gaat goed!

Jeanne en Nicolas zijn, charmant in zwemvest, het Slotermeer opgevaren.

Wij hebben nu wat tijd te doden: over het Slotermeer varen ze naar Sloten en daarna terug richting Balk. Wij rijden alleen van Woudsend naar Balk, een heel klein stukje maar.

En, heel fijn, bij Edwin in de auto doet de Geotracking-site het wel. Dus we kunnen zien dat onze tracker het niet meer doet (de accu zal wel leeg zijn). En ook de ARC, die veruit op kop ligt, is niet meer te volgen.
Wel zien we de Willem III-combi, die nu al een tijdje vóór Woudsend rondjes ligt te draaien. Want dat is het meest aardige van die trackers: je kunt nu ook precies volgen waar de tegenstand (of je eigen ploeg) fout vaart.

Helaas vaart bijna niemand in het mix-klassement met zo’n ding, dus het is lastig onze positie ten opzichte van onze ‘eigen’ concurrentie te bepalen. Maar vooralsnog komen we nog nergens (sporen van) andere mixploegen tegen. Het ziet er goed uit!

We schieten lekker op qua steden. Na Dokkum en Leeuwarden stempelen Geert en Steven in deze etappe in zowel Sneek als IJlst.

Sneek staat als lastig bekend: je vaart er makkelijk om. En in IJlst is het nogal onduidelijk of je er mag wisselen of niet. Vorig jaar mocht het niet, omwonenden hadden over geluidsoverlast geklaagd. Dat was grappig om doorheen te varen: op de kade stonden overal plukjes mensen met pikhaken en ander Elfstedentuig. Heel stil stonden ze stom toevallig zo rond een uur of drie in IJlst. Uiteraard niet om te wisselen. Want dat mocht niet.

Dit jaar is er niets over wisselen in IJlst gezegd. Maar voorbij de stempelpost, uit het zicht, om de bocht, is het heel rustig. Heel rustig, niemand zal hierover klagen. En we wisselen niet. Uiteraard niet.

We zijn voorbij Leeuwarden.

Leeuwarden is druk, met een band en een bar en gezelligheid. Tot onze verbazing komen we er vlak na de combiploeg van Willem III aan. In die ploeg zit Mark Emke, en hij heeft niet zijn minste vrienden meegenomen. Dus waarom ze niet fors op ons voorliggen… Misschien komt het nog.

Inmiddels zitten we op de volgende wissel te wachten. Jeanne en Nicolas zijn aan hun tweede traject begonnen, voor iedereen is de kop er nu af. De bus staat langs een weggetje, waar meerdere bussen en auto’s staan. Ik kan me slecht voorstellen dat dat altijd zo is.

Aan het einde van het weggetje is een brug over het water. Daar kun je onder de brug langs het water lopen, en het is een geliefd wisselpunt. Nog twaalf minuten, dan verwachten we ze.

Wil je op dit blog reageren, maar ben je geen lid van RIC? Gebruik dan gebruikersnaam ‘gast’. Het wachtwoord is *****.

Ik zit in Oudkerk, in de bus. De klok slaat elf keer. Edwin en ik hebben onze eerste etappe afgerond.

Vooraf nog een hoop twijfel, lange broek aan of toch niet? Tijdens het wachten is het koud! Uiteindelijk hebben we in het kort gevaren en ik wist al na drie halen dat dat een goed idee was…

Door Dokkum. Dat is altijd spannend, omdat je in Dokkum een lus maakt en er een paar akelige bruggen zijn. Dus je hebt altijd geklooi met ploegen die al terugkomen als jij Dokkum invaart en als je eruit vaart heb je last van ploegen die de stad inkomen.

Dat viel behoorlijk mee. Op weg naar Dokkum haalden we nog twee ploegen in en in Dokkum ging een derde ploeg heel aardig opzij. Op de heenweg hadden we dus ruim baan. En op de terugweg was er her en der wat geschreeuw, maar weinig spannend gedoe.

We gaan goed. Inmmiddels liggen we vierde in het veld (overall) en vooraan in het mixveld. Nog 22 etappes om dat vast te houden…

De proloog. Een beetje curieus. Een deel van de ploegen lag om half zeven al in de Prinsentuin, om daar de proloog te starten: 207 meter zo hard mogelijk. In een volgebouwde C2*.

Nicolas en Adriaan namen voor ons de honneurs waar. En het zag er goed uit. Helaas verschenen van de eerste vijftien ploegen op het matrixbord geen tijden en daarna alleen de top-3. We nemen dus aan dat we daar niet inzaten.
Dat betekent overigens weinig. De winnaar van de proloog mag als eerste starten, daarna wordt de startvolgorde van de loting aangehouden. Dus we starten nog steeds gewoon als dertigste, als eerste der mixploegen.

Hoe werkt dat eigenlijk, een mixploeg? Een ploeg is een mixploeg als minimaal de helft van de ploegleden een dame is. Dat bij ons twee van die dames niet roeien maar alleen maar aan de stuurtouwtjes trekken doet er niet toe, dat mag gewoon. Wanneer in een ploeg wel dames zitten, maar minder dan de helft, dan start die ploeg in de open klasse. En pas als een ploeg uit alleen maar dames bestaat, is het een damesploeg. Een ploeg met elf dames en een heer is een mixploeg.

Om zeven uur waren de meeste proloogploegen wel gefinished. En nu wordt er gewacht voor de start. En opgelijnd. Het is al best koud, ik hoorde voorspellen dat het vannacht maar 2 graden wordt…

In de Prinsentuin wordt het langzaam drukker; iedereen maakt zich klaar voor de start (over een kwartier). En dan begint het echt!

Ho Jung en Steven hebben een feestmaal voorbereid
Met pannekoeken, taart, salade, soep en soepstengels. Geert heeft bovendien zijn handpresso bij zich.

En de shirts zijn binnen. Turquoise, net als de taftkleedjes. De dames zijn allemaal net iets breder dan hun shirt, dus de spieren komen goed uit!

Terwijl we wachten (en wachten) maakt Steven een versterkend kopje soep voor ons.

We zijn er. Leeuwarden is zonnig en we wachten op de keuring.

De riemen worden gesteld, er is gepuzzeld om de reserveriemen fatsoenlijk in de boot te krijgen (zodat ze niet hinderen, niet losgaan en wel met een uiterst lichte beweging los te halen zijn). De taften zijn prachtig beplakt (turquoise met roze bloemen) en de GPS-tracker staat stevig vast. Er is een spons geleend (die geven we na de keuring weer terug, maar vertel het niet tegen de keurmeesters) en de keurzwemvesten liggen in de boot.

En die GPS-tracker dus. We zijn te volgen. Zodra we weten waar melden we het. Zo kunnen jullie niet alleen onze tekst volgen, maar ook onze locatie!

Wat is er veranderd ten opzichte van vorig jaar? De tocht is, ter ere van het 25-jarig jubileum van de Elfstedentocht, verlengd. Het beruchte Van Harinxmakanaal is geen onderdeel meer van de tocht, in plaats daarvan maken we bij Franeker een bochtje noord-om.
Dus winnaars hebben dit jaar ook meteen een baanrecord. En dan zijn er ook nog de proloog en de puntenkoers, waar Roel het al over had.

En in de ploeg? Een paar nieuwe gezichten, een hoop vertrouwde. Roel is de teamcaptain en master of rollen tape en internetverbindingen. Hij roeit met Ho Jung, die voor het eerst meedoet. Jeanne, vorig jaar door Adriaan verlaten voor een veel jongere deerne, neemt nu wraak: ze heeft Nicolas, onze Franse international gestrikt. Adriaan heeft zich niet uit het veld laten slaan en combineert met Janneke, die sinds een paar jaar weer meedoet. Edwin is dit jaar ongeblesseerd aangekomen in Friesland, en hij roeit met Maartje. Geert en Steven vormen het nestorkoppel. Geertje en Menke sturen de tocht.

Bram en Edwin zijn over de echtste helden: niet meedoen met de tocht, maar wel in Friesland om de bus en een auto te besturen.

Loting

Het begrip “loting” moeten we in dit geval met een korreltje zout nemen, de definitieve startvolgorde wordt bepaald aan de hand van de uitslag van de proloog over 207 meter. Vooralsnog starten we als eerste in de mixcategorie met startnummer 30, maar we doen ook mee aan de proloog.
Het is nog niet geheel duidelijk hoe de definitieve startvolgorde bepaald wordt. Het enige wat de organisatie hierover te melden heeft is:

[De winnende] ploeg mag als eerste starten bij de marathon […]

Het kan dus zo zijn dat alleen de winnaar voorop start, maar je kunt je ook voorstellen dat de klassering van de proloog de startvolgorde voor de marathon bepaalt. In dat geval ontstaat er vast een gezellige puinhoop bij de start, aangezien er dan niet meer op startnummervolgorde gestart wordt.

Puntenklassement

In mijn vorige bericht had ik het nog niet gehad over het puntenklassement omdat dit voor ons niet zo interessant is. Maar ach, ik licht het toch maar even toe. Bij elk traject tussen twee steden zijn punten te verdienen voor de ploeg die dat traject het snelste aflegt. Tussen Sneek en IJlst (het kortste traject) zelfs vier keer zo veel als op andere trajecten. Ook voor de proloog krijg je vier keer het normale aantal punten. Je kunt alleen het puntenklassement winnen als je niet je eigen categorie gewonnen hebt.

Daarom zullen wij dat puntenklassement zeker niet gaan winnen: stel we zijn de snelste mixploeg (!) dan winnen we niet het puntenklassement; en als we onze categorie niet winnen is de kans bijzonder groot dat er vóór ons een niet-winnende herenploeg zit.

Om je een idee te geven: vorig jaar waren we tweede in de mix en achtste overall. Vóór ons zaten vier niet-winnende herenteams. En dat soort ploegen eindigt niet voor ons omdat ze eventjes een uurtje veel harder gaan dan wij; ze gaan gewoon (vrijwel) elk traject iets sneller dan wij en verdienen dus elk traject meer punten.

Aan dat puntenklassement hoeven dus verder geen aandacht te besteden. Maar als je toch geïnteresseerd bent, kijk vooral even op de site van de Elfstedenroeimarathon.

Wat is hetzelfde gebleven: RIC doet mee aan de Elfstedenroeimarathon met een mixploeg. Wat is er nieuw: dit jaar hebben we waarschijnlijk een GPS-tracker aan boord en doen we waarschijnlijk mee aan de “proloog”.

Ze waren al een paar jaar verplicht voor ploegen in de open categorie: GPS-trackers zodat het thuisfront de wedstrijd via het wereldwijde web kan volgen. Meestal was er een aantal extra trackers beschikbaar die op aanvraag beschikbaar werden gesteld aan ploegen uit andere categorieën. Dit jaar hebben wij voor het eerst een tracker aangevraagd, zodat jullie onze vorderingen door Friesland op de voet kunnen volgen. Nu maar hopen dat we hem ook krijgen toegewezen.

Dit jaar is de vijfentwintigste editie van de Elfstedentocht. Niet alleen is de route extra lang (vanaf Franeker gaan we niet meer over het Van Harinxmakanaal maar via de Kleiroute) en is er een (niet al te interessant) puntenklassement, maar er is ook een proloog over 210 meter op vrijdagavond in de Prinsentuin. Sprinten in een volledig opgetuigde Elfsteden-C2, dat is nog eens stoer. Deelname is vrijwillig, maar wij doen mee! (Of liever: we hebben ons aangemeld en wachten nog op de bevestiging van de organisatie.)

Zie verder de site van de Elfstedenroeimarathon.

Jawel, we worden (zijn) wereldberoemd. In Bolsward althans.

Kijk maar: een diepte-interview bij TV Bolsward!

Thuis in Amsterdam, op de bank, met een kopje thee. Een tikje verbrand en iets meer dan een tikje moe.

De laatste etappes waren bikkelen. Zowiezo is de route na Franeker weinig interessant meer, maar het Van Harinxmakanaal was vandaag één grote klotsbak. Gelukkig hoefden Christof en ik alleen de laatste kilometer van dit kanaal te varen, en daarna door Leeuwarden naar de finish. Leeuwarden bleek een metropool van jewelste…

Na de finish gaat de boel meteen weer down to earth: de boot moet uit het water en gestript en op de botenwagen. En we gaan eindelijk onder de douche!

De officiële uitslagen zijn dan nog niet bekend, maar eigenlijk is het wel duidelijk: we zijn tweede geworden in het mixed-veld, en achtste overall. Dat tweede worden is jammer, maar we zijn harder gevaren dan ooit, en op de achtste plek kunnen we ook trots zijn (vorig jaar waren we zesde, maar toen deden er maar 65 ploegen mee, tegen 95 nu).

Het zit er weer op. Ik wil naar bed.

We rijden net Franeker uit. Marit en Steven hebben overgenomen van Jeanne en Edwin. De ploeg ligt solide op de tweede plek in het mix-veld, 20 min. achter de Hunze. Dat is helaas niet meer goed te maken. Weer en sfeer zijn wel uitstekend. Licht windje schuin tegen op Van Haringsmakanaal.

Het is kwart over negen. Dit is een gekke tijd: wij zijn al uren en uren bezig, wat ons betreft hebben we allang geluncht (pannekoeken, salade, boterhammen, chips, boterhammen, ontbijtkoek, het liefst door elkaar) en is het laat in de middag, maar onze omgeving denkt daar anders over: voor hun is de dag net begonnen.

In haar laatste etappe hebben Jeanne en Edwin op rigoreuze wijze aangetoond dat reserveriemen geen overbodige luxe zijn: als je ze maar hard genoeg op een brug parkeert, breekt zo’n riem als een luciferhoutje.

Daarvoor hadden Maartje en Christof de pech dat een wisselpunt niet bruikbaar was. Ze gingen weg voor zes kilometer doorstampen, maar hoorden vlak voor het einde dat ze nog vier kilometer door moesten. Gelukkig viel dat mee: er bleek nog een ander wisselpunt mogelijk te zijn.

En nu staan we in Bolsward. Bijzondere attracties hier zijn een vlot in het zonnetje en een dixi.

Helaas liggen we inmiddels wel echt een minuut of tien achter op De Hunze; en dat terwijl ze tien minuten later gestart zijn dan wij. We hebben er een beetje een hard hoofd in of we ze nog gaan inhalen…

Zo, we hebben het eerste rondje gemaakt. Christof en ik hadden meteen ons langste stuk te pakken, en we gingen hard en werden er moe van. En we hadden bijna het beroemde bruggetje bij Bartlehiem gemist. Maar, we begonnen een meter of vijftig achter Vada, die vlak achter ons gestart waren. En we hadden ze al vrij snel ingehaald, en we hebben ze ook niet meer teruggezien. Hopelijk zijn ze dusdanig geïntimideerd dat ze achter blijven. Verder kwam op het wisselpunt in Leeuwarden de mixed-ploeg van de Hunze hard opzetten. Ze lagen weliswaar dicht achter ons, maar ze zijn een stuk later gestart. Dat was dus zorgelijk, maar bij het vorige wisselpunt (ja ja, we zijn al weer aan etappe zeven bezig) hebben we ze niet gezien. En verder is de accu van de computer hard aan het leeglopen, dus het is een beetje te vraag hoelang dit bloggen nog vol te houden is…

Ik (Roel) heb net samen met Niels het traject Klaarkampsterbrug-Klaarkampsterbrug geroeid. Altijd een beetje rommelig door Dokkum. Gyas (de mix-ploeg) leek even op te komen, maar die hebben we later toch niet meer gezien. Het belangrijkste: we hebben onze Macht Toont nét voorbij Vada gestoken. Het is nog spannend!

We zijn gestart. Jeanne en Edwin hebben bij de start even laten zien hoe dat moet, hard wegroeien. Alle anderen zijn nu op het erf van een boerderij in Tergracht. Er staan een stuk of tien auto’s en busjes met allerlei roeiers, die zich een beetje staan warm te draaien, zich omkleden of een beetje staan te ouwehoeren. We wachten af, want het is nu kwart voor negen en we verwachten ze om drie over negen.

Jaja, zo precies is ons wisselschema: tot op de minuut hebben we uitgekiend wanneer we waar zullen zijn. En uiteraard houden we bij of het schema klopt of dat we er van afwijken.

Floor stelde een veelgestelde vraag: wie doen er mee en wie zijn het.

En ja, Floor, your wish…

	Adriaan van der Zee heeft dit jaar zijn vaste roeidame gewisseld voor een jongere deerne.
	Bregje van de Water is de blom die Adriaan voor Jeannes neus heeft weggekaapt.
	Christof Coenders heeft al best wel leuke dingen gevaren, maar is nog een elfstedengroentje!
	Edwin Vries is een waanzinnige bikkel: zelfs als zijn vingers tussen de autodeur komen, roeit hij als een beer!
	Geertje van Gulik wilde niet roeien, maar sturen wilde ze wel. Vonden wij niet erg!
	Jeanne Stockmann wordt tijdens de tocht ook nog veertig!
	Maartje Wakker heeft de brownies gebakken, en het blog.
	Marit Wolffenbuttel heeft donderdag 70 pannekoeken gebakken. En heel veel vrienden.
	Niels Degenkamp heeft zijn volledige Elfstedenzolder leeggehaald en het ploegshirt ontworpen.
	Noor Eppens stuurt en is helaas haar trommel vergeten. Nu moet ze de hele tijd blijven praten.
	Roel van der Steen is de captain en materiaalman. En de eigenaar van de computer.
	Steven Boddeke is de nestor van de ploeg. Hij heeft ook de doorslaggevende stem gehad in de keuze van het delftsblauwe tafttafelkleed.

Pasta gegeten, eten voor onderweg is in huis (ontbijtkoek, dropjes, appels, zoute koekjes, nootjes), de brownies staan af te koelen, al mijn roeikleren zijn gewassen, het RIC-shirt is gestreken (okee, dat is eigenlijk niet waar). Nu nog een toetje eten en dan naar bed.

De Elfstedentocht, die is toch ontzettend lang? Gaan jullie ook naar Friesland roeien dan? En krijg je dan niet ontzettend pijn aan je kont? En moet je niet slapen dan? En andere vragen.

Die Elfstedentocht, die is toch ontzettend lang?
Ja, inderdaad, die is zo’n 200 kilometer. We roeien hem als een estafette: met tien roeiers (m/v) en twee stuurdames varen we in een C2x+. Er zijn ook mensen die de hele tocht met z’n drieën doen. Die mensen zijn gek.

Een C2x+, wasda?
Dat is een voor roeibegrippen vrij brede boot, met plek voor twee roeiers en één stuurman of -vrouw.
Onze boot heet Macht Toont, is net een jaar oud en heeft een onbezoedelde reputatie: er is met deze boot nog nooit een wedstrijd verloren. Uiteraard gaan we ons best doen die status vast te houden!

Goed, jullie gaan dus naar Friesland roeien…
Nee. We schroeven de uitstekende onderdelen eraf, leggen de boot op de botenwagen en rijden naar Friesland. En daar schroeven we de boot weer in elkaar, beplakken hem met meters tape, douchgordijnen en knopen er touwtjes aan vast. We fabriceren er een GPS in, een pomp, proppen er zwemvesten, reserveriemen, verlichting en andere meuk in. En dan gaan we varen.

Net als de geschaatste elfstedentocht?
Nee, niet helemaal. Ik weet niet precies hoe de geschaatste tocht loopt, maar wij beginnen met van Leeuwarden naar Dokkum te varen. Daarvandaan gaan we dan zuidwaarts richting Sloten en Stavoren. Daarna gaan we weer noordwaarts, en we eindigen met een lang en onaangenaam stuk over het Van Harinxmakanaal. Hier staat echt alles over de route. Helaas varen we ook niet over de Bonkevaart, die is te smal voor roeiboten.

Okee, ik vind het gaaf, ik kom jullie aanmoedigen. Wanneer zijn jullie waar?
De start is vrijdag vanaf 20 uur, in de Prinsentuin in Leeuwarden. Dat is altijd leuk, met een hoop mensen en bootjes en spektakel.

Maar dan wordt het donker, toch?
Ja, inderdaad. We hebben olielampjes op de boot, en een schijnwerper, zodat de stuurvrouw iets kan zien. En verder wordt het voor alle tegenstanders óók donker.

En dan roeien jullie ’s nachts door?
Ja. Dat is echt het allerleukste van die hele Elfstedentocht. In het donker, je ziet bijna niets, je hoort in de verte een koe en ook verder niets. Ja, de Zwette bij Nacht is echt het mooiste roeiwater ter wereld.

Roeien jullie steeds met dezelfde koppels?
Ja. Edwin en Jeanne roeien samen, net als Marit en Steven, Niels en Roel, Christof en Maartje en Adriaan en Bregje. En dan hebben we nog twee stuurvrouwen: Geertje en Noor wisselen elkaar af aan het roer.

En hoelang gaan jullie dan roeien?
We hebben het traject, 200 kilometer, in 24 etappes opgeknipt. Die zijn dus gemiddeld iets meer dan 8 kilometer, aan het begin iets langer en aan het einde, als iedereen moe wordt, iets korter.
Die etappes zijn onze eigen vinding: andere ploegen doen het weer anders, met langere etappes, of kortere, of met dag- en nachtroeiers, of nog weer anders.

En krijg je dan niet ontzettende pijn aan je kont?
Ja. En blaren op je handen. En je wordt ontzettend moe.

Moeten jullie ook klunen?
Nee, gelukkig niet. Een boot is wel zwaarder dan een paar schaatsen.

En hoe zit het nou met die bus?
Die bus is eigenlijk het leukste van de hele Elfstedentocht: als je niet in de boot zit, zit je in de bus of in een auto, op weg naar het volgende wisselpunt. Want daar moeten roeiers in en uit de boot geholpen worden, en moedigen we elkaar aan en monsteren (intimideren) we de tegenstand. Allemaal heel erg belangrijk!

En daar ga je de hele nacht over doorbloggen?
Ja, dat is wel het plan. Vind je dat raar? Raarder dan het roeien van de Elfstedentocht?

Hier vind je meer informatie over het evenement, en hou uiteraard dit blog in de gaten voor meer nieuws van de RIC Mixed ploeg!