Die twee stoeltjes bij dat tafeltje aan dat stukje met afzetlint afgezette kade waren nog steeds leeg. En ik verwachtte onze ploeg binnen een paar minuten.

Dus ik liep naar de vlakbij geparkeerde soepbus (soeptruck zou een betere naam zijn) om te informeren of zij iets wisten van de stempelpost. Nee, de aardige Friezen daar waren van de koffie (en smerige thee en poedersoep), niet van het stempelen.

Wij liepen naar de stempelpost. Onder het tafeltje stond een tasje, met touwtjes, lijnen en tiewraps. Maar geen stempelpoststempel. Er stond ook een fiets, met een jas eroverheen gedrapeerd. Maar het leek ons ook weer zo wat om daar in te gaan graaien.

De soepbusmeneer kwam erbij, en hij zag dat helemaal niet als een probleem. Hij toverde de Harlinger stempelpoststempel tevoorschijn. En ik zag een oplossing. Want een Elfstedenstempel is geldig als ‘ie door een echte Fries gezet is. En deze meneer voldeed duidelijk aan die eis. Dus wij schreven zelf onze doorkomsttijd op de lijst, de Fries zette de stempel en iedereen was blij.