En nu zijn we weer thuis. Frisgewassen en uitgeslapen, dus nu kan ik netjes het verhaal afmaken. Onze laatste etappe was gelukkig niet zo lang, want de echte fut was er wel uit. Maar goed, daar heeft de tegenstand ook last van.

Aan het einde van de tocht zitten steeds meer mensen te knikkebollen in de bus. Bovendien worden de etappes korter, en daardoor dus ook de tijd tussen de wissels. En daarom was er dus minder tijd (en zin) om te bloggen aan het einde. Daar komt nog bij dat de route naar het einde toe steeds minder interessant is. ’s Nachts heb je het spektakel rond Dokkum, de prachtige Zwette, rond zonsopgang de meren. En daarna worden het suffe, lange vaarten. Soms ondiep en zuigend, andere breed en golverig. Maar geen van allen echt interessant.

En dan was het ook nog eens koud en regenachtig. Niet geweldig. Gelukkig liet niemand zich daardoor kisten (Johan droeg bij zijn laatste etappe onder andere een korte broek en een zonnebril).

Om drie uur, na grofweg 19 uur (de precieze tijden staan niet meer én nog niet op de site) finishten Bart en Johan, als derde overall en als eerste in de mixklasse.

Vlak daarna werd er omgeroepen dat de prijsuitreiking voor de open klasse vervroegd was. Het was een beetje een onduidelijk bericht, dus ik heb bij de organisatie gevraagd wat de bedoeling was. Hun plan was om de prijsuitreiking voor de open klasse (die mannen waren al anderhalf uur binnen) vervroegd te doen en alle andere prijzen om 17 uur uit te reiken. Ik heb toen uitgelegd dat wij ook al binnen waren, en dat wij ook niet zo’n zin hadden om nog een paar uur (in de regen) te wachten. Omdat we naar huis wilden. Men zou het overleggen. (Ik snap ook wel dat ze daar niet zo happig op zijn: er waren nog nauwelijks ploegen gefinished, op zo’n manier wordt de prijsuitreiking niet echt de ‘natuurlijke afsluiting’ van de tocht die de organisatie er misschien graag in ziet. Bovendien is naar huis gaan niet erg goed voor de baromzet in Leeuwarden.)

Een deel van de ploeg ging de boot aftuigen (dat gaat een stuk sneller dan optuigen) en een deel van de dames ging vast onder de douche. De kleedkamers bij Wetterwille zijn (net als die van RIC) niet erg berekend op duizend vieze roeiers, dus een van de grote voordelen van het winnen in de mixklasse is dat dan de dameskleedkamers nog schoon zijn en het water nog warm.
Onder de douche hoorde ik in de verte een omroeper, en na een tijdje kwamen er andere dames met onze blikken. Ze hadden de prijsuitreiking nu zó efficient afgehandeld, dat we hem gemist hadden.

En zo reden we tegen vieren uit Leeuwarden weg. Moe maar tevreden.